روانشناسی مُدرن

به چشم‌هاي تو نگاه مي‌كنم كه مرا مي‌برد به افسانه‌هايي كه مردمان آينده زمزمه مي‌كنند. مرا مي‌‌برد به درياهايي كه پرياني شاعر سر از آب بيرون مي‌آورند و غزل‌هايشان را در گوش ماه و آفتاب آواز مي‌شوند.

به چشم‌هاي تو فكر مي‌‌كنم كه مات نگاه مي‌كند به دور دست‌هايي كه سبزي گندمزاران را هديه مي‌كند به مردماني كه زمستان زمستان زندگي را تجربه كرد‌ه‌اند.

به چشم‌هاي تو بر‌مي‌گردم از خودم. فردا را مي‌بينيم كه آفتابي‌تر است در پناه دست‌هايي كه با دلت برادرند.

به تو فكر مي‌كنم بيش و پيش از هميشه. به اناري كه چون دل من فشرده است بر ديواري آجري كه با نيم‌بادي فرو مي‌ريزد.

دختر فرداهاي روشن، گيسوانت را به باد بسپار تا سرزمين‌هاي پايين دست حاصلخيز شوند.

اين ديوار كه با آجرهايي بي ملات بالا آورده‌اي، آن انار كه با دهاني روزه‌دار به تو زل زده است، قابل اعتماد نيست.

به خودت برگردد. به دلت كه هزار فرشته سفيد در آن به تماشاي خودشان ايستاده‌اند و خاستگاه باران‌هاي بومي
است.

من به تو فكر مي‌كنم. به تو كه هزار ركعت از خودت دور شده‌اي، به چشم‌هاي تو كه پرياني قصه‌گويند، به فردايت كه دريا دريا هراس از آن در چشم‌هايت موج مي‌زند و من آفتابي مي‌دانمش، به لبخند گمشده‌ات كه كوه‌ها فردا به تو پس مي‌دهند.

به تو فكر مي‌كنم، جوانه مي‌زنم و مي‌دوم تا بهار.

بي‌خيال رنگ‌هاي برگ‌ها

بي‌خيال هرچه برگ

بي‌خيال برف يا تگرگ

تا تو با مني

آسمان پرنده هديه مي‌دهد

آسمان، نگاه، خنده، هديه مي‌دهد

با درخت‌ها بگو

برگ‌ها بهانه‌اند

بادها، شعرهاي عاشقانه‌اند

روزگار با بهانه، با نگاه عاشقانه‌اش

تورا به ياد زندگي مي‌آورد

با درخت‌ها بگو

بي‌پرنده شاخه‌ها بهانه‌اند

بي‌نسيم، سبزي درخت‌ها

و نرمي ترانه‌‌ها و آب​ها بهانه‌ا‌ند

هيچ چيز غير حرف عاشقانه نيست

عشق ما حقيقتي هميشگي ست

بايد  از مرگ نترسيد  ، اگر بايد  عشق

عاقبت راز د لم را به لبانش گفتم

شايد  اين بوسه به نفرت برسد ، شايد  عشق

شمع روشن شد  و پروانه به آتش پيوست

مي‌توان سوخت اگر امر بفرمايد  عشق

بي‌خيال رنگ‌هاي برگ‌ها

بي‌خيال هر چه برگ

بي‌خيال برف يا تگرگ

تا تو با مني، آسمان پرنده هديه مي‌دهد

آسمان، نگاه خنده هديه مي‌دهد

با درخت‌ها بگو، برگ‌ها بهانه‌اند

بادها، شعر‌هاي عاشقانه‌اند

روزگار با بهانه، با نگاه عاشقانه‌اش

تو را به ياد مردمان مي‌آورد

با درخت‌ها بگو

بي‌پرنده شاخه‌ها بهانه‌اند

بي‌نسيم

سبزي درخت‌ها و نرمي نسيم‌ها و آبها بهانه‌اند

هيچ چيز غيرحرف عاشقانه نيست

عشق ما بهانه نيست

عشق ما حقيقتي هميشگي ست

عاشقي، فصل تازه من و تو است

دوست دارمت بهانه نيست

دست‌هاي تو توانايي آن را دارد

كه مرا زندگاني بخشد

چشم‌هاي تو به من مي‌بخشد شور عشق و مستي

و تو چون مصرع شعري زيبا

سطر برجسته‌اي از زندگي من هستي

دفتر عمر مرا با وجود تو

شكوهي ديگر​، رونقي ديگر هست

مي‌تواني تو به من زندگاني بخشي

يا بگيري از من آنچه را مي‌بخشي

من به بي‌ساماني، باد را مي‌مانم

من به سرگرداني، ابر را مي‌مانم

من به آراستگي خنديدم

من ژوليده به آراستگي خنديدم

سنگ طفلي اما

خواب نوشين كبوتر‌ها را در لانه مي‌آشفت

قصه بي‌سر و ساماني من

باد با برگ درختان مي‌گفت

باد با من مي‌گفت:

«چه تهيدستي مرد»!

ابر باور مي‌كرد

من در آئينه رُخ خود ديدم

و به تو حق دادم

آه... مي‌بينم، مي‌بينم

تو به اندازه تنهايي من خوشبختي

من به اندازه زيبايي تو غمگينم

چه اميد عبثي

من چه دارم كه تو را در خور؟! هيچ !

من چه دارم كه سزاوار تو؟! هيچ !

تو همه هستي من

هستي من

تو همه زندگي من هستي

كاشكي شعر مرا مي‌خواندي