خطوط

بخور آویشن و بابونه
‫خطوط کج و معوجی رسم می کند از مه،
‫بر شیشه های پنجره،
‫خطوطی که کلمه است،
‫و کلماتی که هزاران ترانه ی نخوانده است،
‫ترانه ای که سازش را باد نواخته
‫به گوش اقاقی های عاشق در بهار.
‫باشد که بنوازدش بر آغوشی گشوده در تصویری خاکستری گون
‫که نیمی اش دریاست و نیمی آسمان.
امید که رد دستانش را بر شانه هایش بیابد
‫در بی خوابی اندوهناک شب های سرد و بی بهانه زمستان

حضور

برای چشمانی نمی نویسم که ببیند.
‫یا صدایی که بخواند.
‫و یا دستانی که لمس نماید هجا به هجا.
‫تنها بهانه،
‫حضور سایه ای ست
‫که از پشت سر می آید.
‫دستانش را بر من حلقه می کند.
‫به نجوا کلماتی را می خواند که به صدای رودخانه می ماند،
‫که با تپش قلبم می آمیزد در بستر رود.
‫و طنینی موج می افکند که بیشتر گرما ست است تا کلمات یا اصوات .
‫و سکونی که رسیدن است به ابدیتی که دریاست.

نشانه ها

آن گاه که نشانه ها گم شده‌ای اند، در کلمات گریزگاهی نیست
‫ و اسمان آبستن ابرهایی است که نمی بارند.
‫اندوه تنها راه میان بر میان تو و من است.
‫و پناه، خلوتگاهی از مرجان است.
‫در فرا اعماق اقیانوسی بی نشان.
‫آنجا که صدا ها خاموشن اند.
‫و امواج طنین فرو خفته ای ست که صخره ای برای شکستن نیافته.
‫که فراموشی را گاه تنها اندکی مردن میسر است .

دستی میان دست

دستی به روی شانه ات،
‫دست دیگری گرم میان یکی دست،
‫آن دست دیگر, قفلی به کمرگاه قفل
‫سرها به موازات هم،
‫نگاه در نگاه.
‫نفس ها کشدار و هم زمان.
‫قدم ها با هم و نیم نیم ،
‫در جا و در هم - دور.
‫دم-بازدم
‫باز , دم-بازدم، دم
‫زمین به گرد خورشید می گردد
‫و خورشید به گرد تو و من , ما
‫به گاه شعر گاه.
‫عین شین قاف،
‫کلام می شود
‫و روز و شب پیدا و نا پیدا , گم.
‫شماره لحظه های از تو گفتن است
‫و باقی لحظه ها , انتظار.
‫تا شعر دیگری بروید
‫ و دستی میان دست
‫و دستی به روی شانه ای

بنفشه

دلم یک دشت بنفشه می خواهد.
‫و یک اسمان رهایی.
‫یک دشت بنفشه،
‫بنفشه،
‫بنفش.
‫هیچ وقت ساز من کوک نبوده در بنفش.
‫ولی حالا من بنفش را خوب می فهمم.
‫بنفش رنگ غربت است.
‫اما نه غربت غریب
‫بنفش نوعی غربت غریبگی در خانه است.
‫که غریب تر از غریبی است.
‫زرد بپاش اسمان.

جدایی

موج موج حسرت و تمنا،
‫دریا دریا سکوت و انتظار.
‫گنجشگک گل آلود،
‫بازی موج و کرشمه باد کجا؟
‫و بال های خیس و خسته و خلیده تو، کجا ؟
‫بین ما دریا دریا فاصله بود
‫و ما گنجشگکان خیس بالی نه بیش تر.
‫ای خداوند بی سایه و بی زمین من،
‫صد سال جدایی کجا
‫و صد سال تنهایی کجا ؟
‫مستحق اندوهناکی کدامین مستوجبیم چنین؟

شبان

در کوهسار
‫عصر پاییزی یک روز خنک
‫وقت عشق بازی ابر ها با باد
‫ذهن در بند خیال,
‫آرزوها چون ابر,
‫همه در دامن یاد.
‫رمه من گم شد.
‫من هراسان به چه سان,
‫زار و نزار.
‫نه رهم بود به پس,
‫نه رهی روی به پیش.
‫رمه ام از کف رفت.
‫غفلت من رمه را,
‫غفلت تو همه ی قصه ی ما از کف برد.
‫تو که گویند شبان همه ای,
‫رمه ی من همه ام بوده و هست.
‫رمه ام بر گردان!

رهایی

یک به یک رها می کنم بندهای دلبستگی را.
‫تا پاره ی ابری شوم در آسمان یا قاصدکی رها در باد.
‫تمرین رهایی است در امتحان جدایی.
‫واگذاردن هر آن چه سالیان تکه تکه به آن دلبسته‌ بودم.
‫نوعی رهایی که هر بار به گونه ای مردن است
‫و اندکی دل کندن, به اختیار،
‫ تا آزمون رهایی عظیم واپسین،
‫آن گاه که فرای ترس های نزدیک و دور، بایدم که رها کنم تو را
‫و تمام معانی دلبسته بودن را با تو
‫به بهای آزادی که عشق به ما نوید داد و نداد.

ملکوت

در گریز از واحه های بیگانه
‫و شریر وسوسه های نا به گاه و گاه.
‫آمیخته با ابر و در جریان با باد
‫پناه می برم به پهنای آسمان و دلگرمی خاک
‫ای خداوند تو گم شده جهانی
‫و جهان گمشده تو است
‫هستی بدون تو هیچ است
‫و تو بدون آن نه آن گونه خدایی که همواره خواهانی
‫پس با تمامی دل
‫تمامی جان
‫و تمامی قوت
‫هم نفس ، هم دل و هم نوا می خوانیم که
‫ای آویخته بر چهار میخ،
‫در ردای خونبار
‫و تاجی از خار
‫"نام تو مقدس باد.
‫ملکوت تو بیاید.
‫اراده تو چونان که در آسمان است
‫در زمین نیز کرده شود.
‫ که ملکوت و قوت و جلال
‫تا ابدالا باد از آن تو ست."
 

جست وجو

تو را در اسمان نخواهم جست.
‫و نه در میان خاک و ا عماق گیاه.
‫یا به ستیغ کوه های بی نشان و مزارهای مه آلود.
‫نه در میان سنگ های ساییده کف رود.
‫یا در میان خزه های کور- تالاب های دور.
‫از آن سبب که تو در قلب من نشسته‌ای.
‫درخشان و تابناک
‫چونان چون خورشید،
‫یگانه گرمابخش
‫آسمان و زمین و دشت و کوهستان و گیاه و رود.
‫بتاب. بتاب.

هیچ و تمام

جهان در عین پیوستگی به طور جذبه آوری گسسته است
‫مثل اقیانوس ها که قد کشیده اند بین ما.
‫اگر چه فاصله مان به درنگ لرزش پلکی است
‫در تیغش آفتاب.
‫بیگانگی در عین یگانه بودن.
‫نشانه ها گم نمی شوند.
‫چشم هایت به تاریکی عادت ‫بده ،
‫ با تو هیچ
و تمام می شوم با تو من

قاصدک

می گویم تو را دوست دارم.
‫و یکباره می شکفد تخمدان اطلسی
‫و رها می شوند دانه های دنباله دار در باد
قاصدک هایی می نشینند بر بر شانه مترسکی
‫که ایستاده است رو به جنوب.
‫ آخرین تکه های خورشید تلالو شبنمی است بر برگ صنوبر.
‫ و امتداد آن به ستاره ای می رسد
‫که در رودی جاری است
‫که تو در آن نگاه می کنی
‫و با لبخند می گویی:
‫بی شک دوست دارد مرا خداوند.

وداع

باز وقت ویرانگر وداع,
یکدیگر را در آغوش می فشاریم
‫با تمامی حواس حافظه.
‫بی آن که خداحافظ بگوییم
و نرم و آرام و بی صدا ترک می خوریم
‫بی آن که بشکنیم.
‫اسمش را هجرت می گذاریم
‫و می خوانیمش هجران. ‫
قسمت از نخست برای ما جدایی نوشته بود
همه می دانیم
‫باد تنها بهانه ی تکه تکه بودن است،
‫و فانوس کور سوی بی امیدی در اقیانوس.
قاصدک سرگردان, هی

سار و صنوبر

سهم من از آفرینش درخت صنوبری ست
‫که ساری در میان شاخه هایش لانه دارد.
‫ آن سار هر روز پیش از طلوع ، آواز غمناکی می خواند
‫که ساز روزانه سار است و صنوبر.
‫ او پر می کشد با باد جنوب به جستجوی قوت.
‫برای جوجکانی که ندارند.
‫و به آغوش می پرورد صنوبر جوجکانی را که نیستند،عاشقانه به انتظار.
‫و باز می گردد شامگاهان سار,
‫با راز هایی از آبنوس و ارغوان و سپیدار.
‫که آواز فردای آنهاست.
..
آن درخت صنوبر عاشق منم
‫و تو آن سار آواز خوان،
‫و جوجکانی که نبوده‌اند و نیستند, آوازمان.

اندوه

بعضی وقت ها بی هیچ حصار و سایه ای
می بینی که یک گره هایی در زمان هست
ان وقت ها که هیچ چیز
نه ان ابی اسمانی که اسمان است
نه ان انبوه سبز و سیاه و خاکستری که جنگل است در کوه
نه هم اوازی رگ برگ هاو شاخه ها که درختانند
و نه بی قراری بی امان شادی که گنجشک انند
هیچ کدام تو را از
ان در هم خالی و پیچید ه نمی رهاند
ان زمان است که به یقین
به اندکی از خودت سخت نیازمندی
که دریابی
لختی از ان هجوم بی درنگ را که اندوه است
 

ساز

پرده را کنار بزن،
‫دست کم برای آن نیمه که آسمان است.
‫سازت را بردار،
‫و آواز آب ها را بنواز با جرعه ای از آسمان
‫چونان که می خوانند:
‫مهلت جهان بسی اندک است.
‫به قدر پریدن سنجاقکی,
از یک ساقه ی رازیانه به ساقه ی دیگر
‫به تو نگاه می کنم،
‫در این اندک فرصت مرا همین بس
‫ای مرغ آمین خوان،
‫که بخوانمش بار دیگری به نام

 تهوع

زوزه ی باد،
‫خمیازه زمین،
‫سکون بی اختیار درختان غار
‫نوای کشدار عاشقانه ی قدیمی
‫که گم در هوا رهاست.
‫پیش از این به من عطش دلخواسته ای می داد
‫و نشئه ای آتشین.
‫که یکی شوم با لختی زمین
‫و کوک شوم با کمانچه ای در غبار یاد.
‫حال آن که کنون در بیداری خواب گونه ای
‫آن ساز، نوای سر خورده ی درمانده‌ای را می ماند
‫که در ضرب آهنگی افسار گسیخته چیزی را در آغوش می کشد که نیست
‫کاش همچون آن زنگی خراب و مست نیمه شب,
هر چند تلو تلو خوران
‫تمامی آن معانی مهمل را بالا بیاورم در تهوعی عظیم .
 

 تندیس

 آغوش

تو را به خاطر می آورم،
‫آن گاه که در قاب خاکستری یک روز بلند
‫دستانت را به نهایت گشوده بودی،
‫به نشانه آغوشی
‫برای من که نگاه ماتی بودم و لبخندی کال
‫در قابی آویخته به خوابی دراز.
‫تا بسیاری سالها بگذرد
‫و راز های بسیار فراموش شوند
‫در نگاه گنگ تصویر هایی که سخن نمی گویند
‫تا به دیگر روز, که سهره ای به دشتی دور آن آواز به سینه ای تمام بخواند
عشقی بشکفد دیگر بار
‫و آغوشی راز بگوید در تصویر تازه‌ای.
 

متن كامل در ادامه مطلب..

متن كامل در ادامه مطلب..

متن كامل در ادامه مطلب..

متن كامل در ادامه مطلب..

متن كامل در ادامه مطلب..