ملکوت

در گریز از واحه های بیگانه
‫و شریر وسوسه های نا به گاه و گاه.
‫آمیخته با ابر و در جریان با باد
‫پناه می برم به پهنای آسمان و دلگرمی خاک
‫ای خداوند تو گم شده جهانی
‫و جهان گمشده تو است
‫هستی بدون تو هیچ است
‫و تو بدون آن نه آن گونه خدایی که همواره خواهانی
‫پس با تمامی دل
‫تمامی جان
‫و تمامی قوت
‫هم نفس ، هم دل و هم نوا می خوانیم که
‫ای آویخته بر چهار میخ،
‫در ردای خونبار
‫و تاجی از خار
‫"نام تو مقدس باد.
‫ملکوت تو بیاید.
‫اراده تو چونان که در آسمان است
‫در زمین نیز کرده شود.
‫ که ملکوت و قوت و جلال
‫تا ابدالا باد از آن تو ست."