گمشده

صاحب عکس فوق ، گم شده است
رفته از خانه و نیامده است
مادرش گریه می کند شب و روز
صاحب عکس فوق
چشمهایش درشت
دستهایش همیشه مشت
صاحب عکس فوق ، با خونش
روی آسفالت می کشد فریاد
سینه اش باغ لاله های غریب
صاحب عکس فوق
در خیابان آرزو جان داد
می روم پیش مادرش امروز
تا بگویم :
- صاحب عکس فوق من هستم
 

بین دختران قبایل

ابری نشسته روی سماور
می بارد
گلهای روی قالی
می رویند
امشب عجب فضای اتاقم معطر است
امشب اتاق من حشراتش
مرغان جنگل اند که می خوانند
زنجیروار و زنجره وار
ماه و ستارگان
چسبانده اند صورت خود را به شیشه ها
مانند بچه های هیچ ندیده
پشت بساط شهر فرنگی
من در میان جنگل
مهمان یک قبیله ی وحشی هستم
من با تمام شوقم
در رقص دسته جمعی بومی ها شرکت دارم
من در میان بهت و تماشا
من بین دختران قبایل
و حلقه های گل
من غرق طبلها و صدا ها که ....
ناگهان
تق تق ، صدای در
و بچه ای که خسته
از کارگاه تیره ی قالیبافی برمی گردد
جنگل ، سیاه می شود و می سوزد

اشک و خنده

دلشان می خواست
چشم مردم را گریان بینند
گاز اشک آور را ول کردند
خنده آور بود
 

طیاره ی کاغذی

کودک
 با تیر و کمان چوبی اش سنگی
انداخت
و بال پرنده
قوه ی جاذبه را
 باور کرد
و خون پرنده خاک را تر کرد
 در باغ پرنده ها
خزان آمده بود
 در باغ پرنده ها
 خزان
 با تیر و کمان آمده بود
 بر ساقه ی گل
پرنده معکوس نشست
تا ساقه ی گل نیز شکست
از شاخه
پرنده بود
 که می افتاد
 پرهای پرنده
 برگ پاییز شدند
 در باد
 کودک
 با تیر و کمان چوبی اش در باغ
فواره سنگ را بنا می کرد
 وقتی
 یک نقطه هم از پرنده در باغ نماند
کودک
طیاره ی کاغذی هوا می کرد !

تو فقط خوبی

تو کوچه دارن منو می زنن
 تو کوچه دارن منو می کشن
 تو بیا نذار منو بزنن
تو بیا نذار منو بکشن
میله ها می خوان آسمونو خط خطی کنن
تو بیا نذار
واسه یه دونه ستاره
 اینا
 چشم خورشید و می خوان در آرن
اگه یه روزی دستم برسه
سنگو می زنم شیشه میشکونم
اگه یه روزی دستم برسه
با سنگ می زنم توی چشمشون
یه کاری کردم اونجاشون سوخته
حالا هر کاری می خوان ، بکنن
پدرسوخته ها خیال می کنن من نمی فهمم
- آقا اجازه س ما بریم بیرون ؟
- آقا اجازه س بریم دس به آب ؟
 - آقا اجازه س انگشتمونو
تو دماغمون فرو بکنیم ؟
- اجازه می دین آواز بخونیم ؟
 - اجازه می دین نفس بکشیم ؟
- اجازه می دین ریشه از زمین شیره بمیکه ؟
- احازه می دین آبا از کوها سرازیر بشن ؟
- اجازه می دین گلا وا بشن ؟
- اجازه می دین برگا سبز بشن ؟
 - اجازه می دین مرغا رو هوا گشتی بزنن ؟
 همه ش اجازه
همه ش اجازه
 بعد ازین دیگه خودم می دونم

- چیزی نگو
 - چشم
- حرفی نزن
- چشم
- چشم هم نگو
- چشم !
من دیگه دارم منفجر می شم
بچه ها اگه شیطونی کنن
 معلومه دیگه کتک می خورن
اما من می خوام
 بچه ها همه ش شیطونی کنن
 بزنن سر و کله بشکونن
برن پای خط
 به مسافرا
حواله بدن
سنگو ول کنن وسط شیشه
کتک بخورن
 گریه بکنن

توی آدما
 تو فقط خوبی
تو فقط نصیحت نمی کنی
 من دیگه دارم منفجر می شم
 سرمو بگیر توی دومنت
بذار یه کمی گریه بکنم
 بذار یه کمی دلم وا بشه
 

در غربت

سه استکان برنج
پنج استکان ِ پر
 آب
 قدری نمک
اول برنج را می شوییم
بعدا
 پنج استکان در آن ، آب
 بعدا نمک
 و بعد
 روی چراغ و جوش ملایم
امشب دوباره این شکم پیچ پیچ من
 دارد عزا به جای غذا
از بس که تخم مرغ شکستم ، دیگر
مرغان خانگی هم
با احتیاط می گذرند از کنار من
 گاهی ناهار و شام
 در کافه ای حقیر
و گاهی
در خانه ی رفیقی
 حس می کنم من اینجا
 در غربت
 درد گرسنگی را
 تی
 من می توانم امشب
 بنشینم و بگویم
شعری برای قحطی و فقر و گرسنگی
در " هند " یا " بیافرا "
مادر چه چیز خوبی ست !

 نام تو

 دفتر من در وسط
 باد ورق می زند
 برگی از آن می کند
 نام تو در باغها
 ورد زبان می شود
 

تعزیه

باد ها
 نوحه خوان
 بیدها
 دسته ی زنجیرزن
لاله ها
 سینه زنان حرم باغچه
بادها
 در جنون
بیدها
 واژگون
لاله ها
غرق خون
خیمه ی خورشید سوخت
برگ ها
گریه کنان ریختند
آسمان
 کرده به تن پیرهن تعزیه
طبل عزا را بنواز ، ای فلک ...

کمر هفته

کمر هفته شکست
می توانم بروم پس فردا
 نفسی تازه کنم
می توانم راحت
با تکان دادن دستم همه جا پر بزنم
می توانم بروم
 و به فرمان دلم
 سر دیوار تو دستی بزنم برگردم
ای دل ِ خسته ، به پیش !
برویم
تا دیاری که در آن " ایست ، خبر دار " ی نیست
برویم
 تا که چشمانم را
 در خیابان بچرانم یک شب
مادرم
چای را دم کرده ست
و سماور سخن از آمدنم می گوید

خار

حتی تن نسیم ازین سیم خاردار
خونین است
 شور گریز درمن
می جوشد
 می خواهم
 هر تکه ز لباس مرا خاری
بردارد و به باد سپارد
 می خواهم
 یک شب گلوله ای
 بر شیشه ی سکوت پراند
 سنگی
 ای کاش بین ما
گر خار می کشیدند
 با خارهای ساق گل سرخ
 دیوار می کشیدند

خونه ی باهار

کمک کنین هلش بدیم ، چرخ ستاره پنجره
رو آسمون شهری که ستاره برق خنجره
گلدون سرد و خالی رو ، بذار کنار پنجره
بلکه با دیدنش یه شب ، وا بشه چن تا حنجره
به ما که خسته ایم بگه ، خونه باهار کدوم وره ؟
تو شهرمون آخ بمیرم ، چشم ستاره کور شده
برگ درخت باغمون ، زباله ی سپور شده
مسافر امیدمون ، رفته از اینجا دور شده
کاش تو فضای چشممون ، پیدا بشه یه شاپره
به ما که خسته ایم بگه ، خونه باهار کدوم وره ؟
کنار تنگ ماهیا ، گربه رو نازش می کنن
سنگ سیاه حقه رو ، مهر نمازش می کنن
 آخر خط که می رسیم ، خطو درازش می کنن
 آهای فلک که گردنت ، از همه مون بلن تره
به ما که خسته ایم بگو ، خونه ی باهار کدوم وره ؟

گلدوزی

گوشه ی پارچه ای برفی رنگ
شاخه ها سبز شدند
 روی هر شاخه ی گلی می روید
 مادرم مثل بهار
گوشه ی پارچه گل می سازد
 غنچه می رویاند
و نخ گلدوزی
شیره ی خام گیاهی ست که در ساقه ی گلها جاری ست
خواهرم توی حیاط
دوست دارد که گل از شاخه بچیند، اما گنجشکی روی درخت
 خواب گل می بیند
 ذهن گنجشک پر از عطر گل است
 روی دیوار حیاط
گربه ای آمد و گل پرپر شد
مادرم مثل بهار
 گوشه ی پارچه گل می سازد
 نخ گلدوزی او کوتاه است
 مادرم می ترسد
غنچه ها وا نشوند
 

عیادت

مرگ، از پنجره ی بسته به من می نگرد
 زندگی از دم در
 قصد رفتن دارد
 روحم از سقف گذر خواهد کرد
 در شبی تیره و سرد
تخت حس خواهد کرد
 که سبک تر شده است در تنم خرچنگی ست
که مرا می کاود
خوب می دانم من
 که تهی خواهم شد و فروخواهم ریخت
 توده ی زشت کریهی شده ام
بچه هایم از من می ترسند
آشنایانم نیز
به ملاقات پرستار جوان می آیند

درخت گل

شلیک گل از تفنگ ها تا دور
 از سنگر صخره های جلبک پوش
آتش زدن دهات غافلگیر
با شعله ای از شقایق سوزان
 آسایش گرد و خاک آواره
 در لوله ی توپهای بی مصرف
گهواره ی رشد جوجه گنجشکان
در حجم کلاه های سربازی
پیروزی چشمه سار در جبهه
نصب خزه ها به سینه ی دیوار
 اعلان بلند زندگی در شهر
گل داده درخت سیب همسایه
گل کرده خیالبافی من نیز
 

هنوز

1. درخت گل

2. عیادت

3. خونه باهار

4. گلدوزی

5. تعزیه

6. کمر هفته

7. خار

8. در غربت

9. نام تو

10. طیاره کاغذی

11. تو فقط خوبی

12. بین دختران قبایل

هفدهم

1. اشک و خنده

2. جدول

3. گمشده

ایستگاه بین راه

1. فروش

2. در دوردست

3. عکس یادگاری

4. خوشبختی

5. بهشت

6. فریاد

7. ماشین تحریر

8. نذر

9. در یک هوای سرد

10. تور

11. مهتاب نامه

12. قلیان

13. درخت

14. مستی و راستی

1. سنگ و آب

2. حرکت

3. تیله

4. نیلوفری

5. درخت و شعله

6. آتش و عطش

7. حادثه

8. باران

9. بهاریه

10. در پیاده رو

خاتونِ بارونی من

امیر عصر فاجعه

مث همیشه این دلم فراغتو چله نشست
امشب دیگه به خاطرت بغض هزار ساله شکست
امشب صدای شیهه‌ی یه اسب بی سوار می یاد
به جای روی ماه تو از جاده ها غبار می یاد
وقتی نباشی اون بالا ستاره گوشه گیر شده
این جا برای عاشقی همیشه دیرِ دیر شده
بی تو توی نقاشی ها هیچ کسی خورشید نکشید
هیچ عاشقی تو رویا هم به وصل یارش نرسید
بی تو تموم عاشقات خیره شدن به آسمون
روی درختامون پر از کلاغ سیاه بی شگون
این جا گلا سر به سر پروانه هامون می زارن
شاعرانون حوصله‌ی قافیه بازی ندارن
از این حضور غایبت اینه شکایت می کنه
تیک تیک ساعت داره باز ما رو شماتت می کنه
من می دونم یه روز می یای تو ای عزیز بی بدل
با کوله بار عاطفه با مُشتی از شور و غزل
اون موقع از چشمه‌ی عشق به اوج دریا می رسیم
روزای خط خورده‌ی من پس کی به فردا می رسیم؟
من می دونم که فرداها طلوع خورشید روشنه
بتاب که این طلوع تو ظلمت و از شب می کنه
امیر عصر فاجعه! آخر کار ظلمتی
قله نشین من تویی همیشه در نهایتی
تو از تبار نرگسی از نسل یاس و حیدری
تویی که از دل دل این ثانیه ها قشنگتری
یه روز می یای که مرهم زمای شاپرک ها شی
رو جا نماز آدما گلای شب بومی پاشی
خوبِ سفر کرده‌ی من! تو ای همیشه دل پذیر
حیثیت مسافرا تو ای عزیز بی نظیر
تو نبض تقویم و بگیر که از تو عاشقونه شه
شعله بزن به شعر من بذار برات دیوونه شه
یه عمریه با واژه هام به سوی تو پر می کشم
به پای انتظار تو چله نشین ترین منم
خسته از این حال و هوام یه عاشق سر پاپتی
واس وجود خواب زدهَ‌م شبیه کوک ساعتی
دلم از این فاصله ها بد جوری ترسیده عزیز
این آسمون واس سفر تو رو پسندیده عزیز
امیر عصر فاجعه! آخر کار ظلمتی
قله نشین من تویی همیشه در نهایتی

بی بی

بانوی خوب نجابت منجی دل های خسته
بی بی قله نشینم ای گل پهلو شکسته
خاتونِ همیشه ناجی، سایه گاه مهربونی
می دونن تموم دنیا زخمی کدوم خزونی
دست سرد این زمونه ساقهَ‌تو زد تازیانه
زخم تو مرهم نمی شه می دونم با این ترانه
تویی اول هر ایه تو یه سوره‌ی عجیبی
تویی تفسیر الف لام معنی امَن یجیبی
تویی تندیس ترانه تویی اُسوه‌ی سرودن
تو دل تاریک شب ها چه عزیزه باتو بودن
برای نوشتن از تو همه واژه هام حقیرن
دارن از شرم حضورت مث عاشقا می میرن
دست لطفت رو بتابون تو خودت یه دنیا یاسی
تو که درد گلدونا رو بهتر از من می شناسی
نُت آواز قناری تو نگاهت بی بی جونم
همه‌ی زخمای دنیا چشم به راهت بی بی جونم

ظهرِ عطش

جشن بلوغ گریه ها

جسارت

مثل شعر

وطن

خاک اجدادی من عشق مقدس، وطنم
با همین ترانه هام به قلب دشمن می زنم
آخه گرگای گرسنه تو کمین خاکتن
دستاشون تو حسرت یه ذره خاک پاکتن
تو کوچه پس کوچه هات همیشه ترس سایه بود
وطن استقامتت، تصنیف فریاد و سرود
سرزمین حافظ و سعدی و نیمایی وطن
میهنِ مقدسِ بو علی سینایی وطن
تو برام فراتر از یه سرزمین و کشوری
تو دلِ تو جون گرفتم، تو برام یه مادری
عشق تو، تو خون مردمت وطن ریشه داره
به خلیج و خزرت قسم دلم دوسِت داره
وقتی اسم تو می یاد حس غرور تو سینهَ‌مه
خاک زرخیزت واس تموم دردام مرهمه
تو رو از مابگیرن می خوام که دنیا نباشه
دوس دارم که اوجِ پرچمت تو آسمون باشه
خاک اجدادی من عشق مقدس، وطنم
با همین ترانه هام به قلب دشمن میزنم

 نجوا

نازَک من

نازک من یادت نره حیثیت ترانه ای
برای زنده موندنم قشنگ ترین بهانه ای
تو قهوه زارِ چشم تو تموم هستی منه
با بودنت هیچ غمی نیست خلع لباس دشمنه
تو قصة یقین عشق تو خطِ دفتر منی
تو بُهت و ناباوری یام تو شکل باور منی
نازک من باهام بمون جام نذاری تو این قفس
خنجرا لُختن به خدا تنم می یفته از نفس
تو مشق انتظارمو واژه به واژه بنویس
تقسیمِ درده اسم اون جونِ چشات جریمه نیس
چیزی نمونده اُسوة شکنجه و عذاب بشم
سهم من از تو اینه که قطره به قطره آب بشم
نگو که سرفه های من مال جراحت صداس
حقیقت تلخ و بگو دروغگو دشمن خداس
نازک من تُو شونة نجیب شهرای منی
هنوز واسم تقدس زلالِ عاشق شدنی
تویی سکوت هق هقم تو اوج بی ترانگی
تو واژة شکفتنی تندیسِ شاعرانگی
تو مشق انتظارمو واژه به واژه بنویس
تقسیم درده اسم اون جون چشات جریمه نیس

نگاهت را بردار
هر چه باشدتو از من بلندتری
لااقل قَدَت می رسد
که از آسمان هفتم انگور بچینی
وقتی صدایت
چابک تر از باد
از گوش دخترکان ایل می آویزد
نیازی به هجای گم شدة من نداری
صدای خش خشِ قدم های رادیو
وجدیدترین خبر:
برمودا کشف شد!...
نگاهی که غرق می کند از آنِ توست
تو حتماً میانِ آدم های یک بار مصرف جایی نداری
دلت را چشمانی پُف کرده لو می دهند
یادش بخیر!
یادش بخیر آخرین راهی را که با هم می رفتیم
و جِن ها ما را می پاییدند
وتو با آرامی
خیره بر جادة دودی سرِ سیگارت
مشق شب های مرا
به دَمِ باد سپردی
راحت...

شازده

این روزا سَرِ چاهار راه دشنه و تیر می فروشن
شازدة گل و ترانه! چشمای نازِ تو روشن
توی کوچه های تهرون بوی کافوره و مرگه
گلدون شمعدونیمونم زیرِ رگبار تگرگه
این روزا دورِ درختا دیگه نرده و حصاره
به جای واژة مادر مشق بچه ها شعاره
دست مهربون مهتاب حالا لبریزِ غروره
آرزوهامون می میرن خدا دوره دوره دوره
توی مهمونی ظلمت هل کشونِ سرخ ابلیس
نگو این همه جنایت پای رفتنِ نگات نیس
اشک و دردو نرسیدن وقت غیبت تو بوده
خیلی وقته دیگه دستام گریه هاتو نسروده
تو هم آوازِ قدیمی! بَدی اما خیلی خوبی
واس مرگ دیو قصه یه طلسم نقره کوبی
دَمِ آخر سقوطم برسونم به پریدن
بی خیال که این جماعت بال های تو رو ندیدن
شب زده کوچة مارو، یه ستاره مهمونم کن
پَسِ پشت اون نگاهت یه جورایی پنهونم کن
وقت غیبت ترانه تو بزن به طبل هق هق
نذار پای تو بیفته مرگ سرخ این دقایق
تو هم آوازِ قدیمی بدی اما خیلی خوبی
واس مرگ دیو قصه یه طلسمِ نقره کوبی

 مقصر نبودی

مقصر نبودی
عاشقی یاد گرفتنی نیست
هیچ مادری گریه را به کودکش یاد نمی دهد
عاشق که بودی
دستِ کم
تَشَری که با نگاهت می زدی
دل آدم را پاره نمی کرد
مهم نیست
من که برای معامله نیامده ام
اصل مهم این است
که هنوز تمام راه ها به تو ختم می شوند
وتو در جیب هایت تکه هایی از بهشت را پنهان کرده ای
نوشتن
فقط بهانه ای است که با تو باشم
اگر چه
این واژه های نخ نما قابل تو را ندارند...
 

سورئال

تو همون دلهره و دل‌دلِ این دقایقی
اون که هدیه کرد به من جراءتِ از نو عاشقی
تو همون حس قشنگی که تو شعرای منه
نبض این ترانه ‌ها با چشمای تو می زنه
تو همونی که تو رو قَدِ خودم دوس دارمت
از حسودیم نمی شه دستِ خدا بسپرمت
تویی شاهزادة من تو انتخاب خودمی
تو واسِ دنیای شعرام نه زیادی نه کمی
وسط آدمای سیاه سفیدو پاپتی
تو شبیه خودتی تویی که در نهایتی
دستِ تو چترِ نوازش رو سَرِ ترانه هام
تو صدات سمفونیه برای عاشقانه هام
واس من تنفسه هوای شرجی نگات
چلچراغِ عمرمه چشمای رنگِ کهربات
تو همون الهامِ نابی که می یای سراغ من
می پیچه خاطره های تو توی اتاق من
خواب دستام پُره از قشنگی نوازشات
به خدا صد تا ستارهَ‌س توی سوسوی چشات
تو مث حادثه ای تو این سکوت یک‌نواخت
اون که تو جدالِ شعرو گریه قافیه نباخت
وقتی که گم می شدم تو شبای سُربی و بد
دست مهربون تو خورشید و به شب گره زد
تویی اون قصة تازه تویی سورئال من
تو مال خود منی امیدو شورو حال من
حالت شرقی اون چشمای تو مقدسه
هیشگی به گرد آتیش اون نگات نمی رسه
بهترین وقتِ سرودن وقت دیدار تواِ
بغض صد تا حنجره تو سیم گیتار تو اِ
تو همونی که برام ماه و ستاره می کنی
من پر از ستاره ام وقتی که چشمک می زنی
تو همون رخصت تازه تو تمومِ بودنی
تو کویر واژه سوز تو بارشِ سرودنی
تویی نقطه چین حرفام تویی انگیزة ناب
نذار از صدا بیفتم تو سکوت و این عذاب