از هر طرف نرفته به بن بست می رسیم

خوشا هر آنچه که تو باغ باغ می خواهی

غزلی چون خود شما زیبا

با غروب این دل گرفته مرا
 می رساند به دامن دریا
می روم گوش می دهم به سکوت
چه شگفت است این همیشه صدا
 لحظه هایی که در فلق گم شد
 با شفق باز می شود پیدا
 چه غروری چه سرشکن سنگی
 موجکوب است یا خیال شما
دل خورشید هم به حالم سوخت
سرخ تر از همیشه گفت : بیا
می شد اینجا نباشم اینک ‚ آه
بی تو موجم نمی برد زینجا
راستی گر شبی نباشم من
چه غریب است ساحل تنها
من و این مرغهای سرگردان
پرسه ها می زنیم تا فردا
تازه شعری سروده ام از تو
غزلی چون خود شما زیبا
تو که گوشت بر این دقایق نیست
 باز هم ذوق گوش ماهی ها

اما من آن مورم که همواره به دنبال رسیدن بود

بهار بهار

دهاتی

شب که آرام تر از پلک تو را می بندم

1. بهار بهار
2. دهاتی
3. شب که آرام تر از پلک تو را می بندم
4. غزلی چون خود شما زیبا
5. اما من  آن مورم که همواره بدنبال  رسیدن بود
6. از هر طرف نرفته  به بن بست میرسیم
7. خوشا هر آنچه  که تو  باغ باغ می خواهی
8. این سیب که ناچیده به دامان تو افتاد
9.  باراني
10. گفتگو
11. شبهای شعرخوانی من بی فروغ نیست
12. دلم برای خودم تنگ می شود
13. او سرسپرده می خواست من دل سپرده بودم
14. امشب ز پشت ابرها بیرون نیامد ماه
15. کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
16. این غزلها همه جانپاره ی دنیای منند
17. خسته
18. آن بهاری باغها و این بیابانی زمستان
19. هی مترسک کلاه را بردار
20. نیستی شاعر که تا معنای حافظ را بدانی
21. من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم
22. در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من
23. خون هر آن غزل  که  نگفتم  بپای تست
24. آيينه در جواب من باز سكوت مي كند
25. گلهای بی شمیم به وجدم نمی کشند
26. ما به اندازه سهم ز دريا برديم
27. حیف انسانم و می دانم  تا همیشه  تنها هستم

آب و آتش

یخ سوخت و شعله خندید به آب
آب درمانده و غمگین شد
دل آتش منجمد و سرد!
گویی ز آه یخ آب شده این چنین شد
آب سلیس و روان بود، آتش چه؟
سلیط بود و گران
آب روان در چاله ای پر ز یخ افتاد
آتش به دنبال او
آتش زورمند بود و جفا می کرد،
آب مظلوم و ستمدیده می نمود
آتش به زور و به سختی وارد چاله شد
این بار آتش طعمه ی چاله شد، خفه شد
آب سر براورد هیچ زآتش ندید،
مانند اینکه ز اول همی نبود
 

شعر من

من نه شاعر پیشه ام نه نه غزل سرا
گاه گاهی به سرم می زند و درد دلی می گویم
می دانم...خوب می دانم شعر من وزن ندارد.
خالی از قافیه و بند و ردیف است...
من فقط حس غریب خود را می گویم

من نمی گویم شعر من جذاب است
شعر من در دل خود عاطفه ها می کارد
شعر من در قفس تنگ جهالت طاقت نمی آورد
بعد از آن بیرون پریدن شعر من تاب و توان می گیرد
بعد یک خواب لطیف
بعد یک زمزمه ی گرم خیالی
شعر من بی ابهام است
مثل برگ...مثل کبوتر
 

گل، گل چید!

من به دریا رفتم

کودکی

کودکی شیرین است
هر کسی می داند
یک کسی می گفت هر لحظه به ما
اگر از عمر درازت همه را پس بدهی
این محال است که یک لحظه ای از کودکی، خردی را پس گیری
کودکی اوج، رهایی، همه چیز است
کودکی شیرین است
شاید که بگویی کودکی چیست که هر انسانی، دم به دم می گوید:
کودکی شیرین است

کودکی غنچه ای از رود صداقت به صفای آب است
کودکی صفحه ای از عشق و محبت به شکوه ماه است
کودکی سلسله ی اشک به دنبال سرشت است
کودکی لاله ی سرخ است به باغ امید
کودکی شیرین است
هر کسی می داند
کودکی شیرین است
 

بی رنگی

با دلی در عطش فهمیدن، گرداگرد جهان می گردم
می روم تا به جهانی بی رنگ
خالی از رنگ و تلألؤ

می روم:
می روم خوب ببینم این سراب دل صحراها که می گویند چیست؟!
می روم باد را، آنگونه که شایسته ی وزیدن است بشناسم،
می روم...، می روم زین حصر دلگیر جهان بیرون بیرون

من رسیدم:
من رسیدم به سرزمین سریر
یا که شاید به باغ فراخ ماجراجویی عشق
من رسیدم:
به بوی خیس تپیدن؛
به مشت خشک تلاطم؛
به عمق نرم رهایی؛
به وزن صوت دریدن.
من رسیدم...
من رسیدم:
به دور نمای ذکاوت؛
من رسیدم به شاخسار تنگ علامت؛
و رسیدم به لوح پاک فراغت.
عاقبت من به خود رسیدم

با خودم می گفتم:
می شود پروانه شد، می شود پروانه شد تا پر کشید،
دور تا دور شمع عشق چرخید.
می شودکاشانه ای شد مرغ دل لانه ی خود برگزیند.
می شود چون قطره ای زیبا و نرم بر دل سخت قساوت بس چکید، عاقبت آن را شکافت.
می شود وزن عروضی یا که آهنگ و ردیف شاعری شد؛ تا که گوید یا سراید شعر را بس او لطیف.
می شود پروانه ای شد، می شود...

رنگ در عالم خود سازی و زهد و ملکوت بس عجیب است:
رنگ یعنی: ابتکار هست و نیست،
رنگ یعنی: طاقت وزن غبار،
رنگ یعنی: ارجح است اکنون فرار،
رنگ یعنی: پرتوی ذوق و هنر،
رنگ یعنی: جان و اکسیر اثر،
رنگ یعنی: خامی سوزندگی،
رنگ یعنی: منشأ بالندگی،

و اما رنگ من:
رنگ من چیزی جز این هاست!
رنگ من نه انعکاس است و نه جذب و برد نور.
رنگ من تنهایی مطلق به اوج ازدحام است!
رنگ من نه سرخ و سبز و نیلی و نه آبی است.
رنگ من از فرط پررنگی ز رنگارنگی جان خالی است.
رنگ من لبریز از بی رنگی است!

مستان زمینی

وصال او

سایه

موج نا موزون

شب بود و حوض تجلی تهی نمود
شاید گسسته ز هم رشته های آب؛
روز خالی شد از محبت رنگ:
زین گستره ی تار و پود سرخ وجود.

مهربانی، ز خنده ی امواج، روی کشید و سبک پرید
دست های چروکیده ی ابهام، ریشخندی نثار کتمان کرد
اندوه سرد و یخ زده ی یأس، داد جاش را به گرمی امید
اقلیم تنگ و نازک گلبرگ، از هیجان شعله ور بود.

ناگه در این گیر و دار

موجی نا موزون تمامی اوزان را بر هم زد
زیرا
از نظم تنفر داشت از نثر دلی پر خون!
و موج با آهنگ دست به گریبان شد و زور آزمایی کرد
و دست و پنجه نرم نمود...
 

1. موج ناموزون
2. سایه
3. بی رنگی
4. مستان زمینی
5. وصال او
6. گل ، گل چید
7. من به دریا رفتم
8. کودکی
9. آب و آتش
10. شعر من

من ، منم

نمیدونی ...

واسه من ، واسه تو

حس غریب

لالالالا

فقط سکوت میکنم

دنیا

ای داد ...

رفتنی

برو حالشو ببر

حرفهای بی اثر