2.آیا خوردن ویتامین C در دوران بارداری خطری ندارد؟

3.آیا استفاده از رایانه در دوران بارداری خطری ندارد؟

4.آیا نوشیدن شیر غیرپاستوریزه در دوران بارداری خطری دارد؟

5.آیا نوشیدن کافئین در دوران بارداری اشکالی ندارد؟

متن كامل در ادامه مطلب..

مرد

- به دیگران آزادی بده تا خودشان باشند. با خودت سختگیر باش، ولی با دیگران با ملایمت رفتار کن.

- بیشتر به نیروی تفکر متکی باش تا نیروی جسم.

-خودت فکر کن و نگذار که دیگران برایت فکر کنند.

- عقایدت را به دیگران تحمیل نکن، بلکه آن‌ها را با ملایمت به سمت دیدگاه‌های خود هدایت کن.

-از درون قوی باش تا به دیگران هم قدرت بدهی، مثل درخت بلوط تنومندی که سایه‌اش موجودات دیگر را پناه می‌دهد.

- برای دیگران، دوستی صادق باش و خود را خدمتکاری بدان که همواره درصدد خدمت به دیگران است.

- سعی کن در هر کاری که انجام می‌دهی بهترین باشی. برای دست‌یابی به این هدف لازم نیست دایماً درصدد رقابت با دیگران باشی، بلکه این هدف را باید درون خودت پرورش بدهی.

- همیشه با درستی و صداقت زندگی کن. به ندرت و با احتیاط قول بده و اگر قول دادی، در هر شرایطی به آن وفادار بمان. موفقیت واقعی را تنها با صداقت می‌توان یافت.

- به خودت مغرور نشو! جهان پیرامون بسیار بزرگ تراز توست. در جریان آن شناور باش و بدان قدرتی که تو را به حرکت در می‌آورد، بسیار قوی‌تر از تو است.

قدرت درونی خصوصاً در مردان، بیش از آن که فکرش را بکنی، بستگی به کنترل امیال دارد. مردانگی را در خویشتن‌داری بدان، نه در به دست آوردن امیال ...

- شمشیر عقل را در آتش عمل شکل بده. فکری را دنبال کن که نه فقط منطقی، بلکه عملی هم باشد.

- درست یا غلط بودن هر چیز را در قلبت احساس کن تا قدرت استدلالی ذاتی و واقعی‌ات پرورش یابد. قدری خود را از نقطه نظرات دیگران جدا کن.

- از منطق برای سرکوبی دیگران استفاده نکن، بلکه در بحث‌ها با ملایمت و به عنوان ابزاری برای روشن ساختن موضوع از آن استفاده کن.

- در بحث بی غرض و منصف باش. بگذار حقیقت راه گشایت باشد، نه تمایل به غلبه کردن بدان که دست‌یابی به حقیقت تنها پیروزی‌ای است که ارزش تلاش دارد.

شوهر

- مهربانی و مراعات حال دیگران، هر دو از نشانه‌های قدرت درونی است. عقاید دیگران را در کنار عقاید خودت بپذیر و به یاد داشته باش که تسلط بر خود بزرگ‌ترین پیروزی است.

- با خودت محکم و قوی، و با دیگران با ملایمت رفتار کن.

- قدرت درونی خصوصاً در مردان، بیش از آن که فکرش را بکنی، بستگی به کنترل امیال دارد. مردانگی را در خویشتن‌داری بدان، نه در به دست آوردن امیال ...

-برای تقویت اراده، وظایف سخت را قبول کن و سعی نما آن‌ها را کامل انجام دهی. روزی یک کار را که باعث تقویت اراده شود، انجام بده.

- اقتدار شخصیت را با پای بندی به تعهدات افزایش بده، نه با تحمیل عقایدت به دیگران.

- مانند درخت کاج باش. ریشه‌های محکمت در زمین و شاخه‌های آرمان‌هایت بر بلندای آسمان باشد.

-هنگام پیروزی جوانمرد و هنگام شکست آرام و استوار باش. هرگز اجازه نده که شکست، حقیقت وجودت را در خود محصور کند. آن وقت خواهی دید که خود شکست تبدیل به پیروزی خواهد شد.

- به دیگران احترام بگذار تا آن‌ها هم به تو احترام بگذارند.

- از عشق الهام بگیر، اما بالاتر از هر چیز بگذار صداقت بر تو حاکم باشد نه احساس.

-با طرد خودخواهی، خودپسندی و غرور، بگذار عشق طبیعی در قلبت جوانه بزند.

متن كامل در ادامه مطلب..

مهارت‏های زندگی، مهارت‏هایی هستند که برای افزایش توانایی‏های روانی- اجتماعی افراد، آموزش داده می شوند و فرد را قادر می سازند که به طور مؤثر، با کشمکش‏های زندگی رو به رو شود.

متن كامل در ادامه مطلب..

متن كامل در ادامه مطلب..

دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد اما از نظر اینجانب، تماشای فیلم‌هایی كه با تصاویر جنسی همراهند، ممكن است در برخی موارد خاص در كوتاه‌مدت موجب تحریك جنسی شود اما در درازمدت به عللی كه ه آن اشاره می‌كنم به از هم گسیختگی روابط زناشویی می‌انجامد:

• كاهش اعتماد به نفس:
تماشای فیلم‌های جنسی با توجه به رفتارهای اغراق‌آمیز بازیگران کم‌کم باعث می‌شود زوجین درباره طبیعی‌بودن عملكرد جنسی خود دچار تردید شوند و خود را بسیار ضعیف‌تر از آنچه هستند، بپندارند و از روابط زناشویی بیش از گذشته فاصله بگیرند.

• مقایسه منفی:
جذابیت‌های اغراق‌آمیز و تصنعی چنین فیلم‌هایی گاهی باعث می‌شود جذابیت‌های همسر، كمرنگ شده و با تشدید بی‌میلی جنسی همسر، میزان فعالیت جنسی زوجین از مقدار فعلی نیز كمتر شود.

• تقلید: برخی رفتارهای بازیگران این فیلم‌ها با وجود جذابیت‌های بصری، گاه بسیار دردناك و آسیب‌زننده است و زوجین ناآگاه که سعی در تقلید از آن دارند، موجب بی‌رغبتی همسر به روابط زناشویی می‌شود.

• وابستگی:
هرچند در ابتدای امر زوجین با قصد بهبود روابط فیمابین به تماشای چنین فیلم‌هایی می‌نشینند اما در ادامه، یكی از زوجین یا هر دو متوجه می‌شوند كه اگر در گذشته وقتی را برای با هم بودن صرف می‌كردند اكنون همه یا بخشی از آن وقت را برای دیدن انواع و اقسام فیلم‌های مستهجن پر می‌كنند و به این ترتیب، فیلم‌هایی كه قرار بود باعث نزدیكی بیشتر زوجین به یكدیگر شود اكنون عاملی برای فاصله بیشتر آنها از یكدیگر شده است.

متن كامل در ادامه مطلب..

متن كامل در ادامه مطلب..

متن كامل در ادامه مطلب..

18

حالا دیگر نه به سبز ایمان دارم
 نه به صدا
 نه به سکوت
 صدایی که مرا با نام دیگری می خواند
و سکوتی سبز
 که در آخرین شب پاییز
جا مانده است
 آه ، دریچه ی آفتاب
 کبوتران سوخته ات
بریده بریده
از آسمان می بارند
 دلهره روی صورت من رنگ می بازد
دریا خاکستر می شود
 رؤیاهایم بوی دود می گیرد
 به یاد بیاور
 گفته بودم
 خیلی صبورم که هنوز هم
 می نشینم
و از ته ایینه برایت انار می چینم
 اما دیگر نه انار و علاقه
 نه علاقه و اقاقی
نه پنج شنبه قد کشیده به سمت چراغ
نه روز به خیر و خداحافظ
خاموشت کرده ام
 نام من پرنده شد و پرید
 و نام تو ، ستاره ی سبز من
 با خاکستر کبوتران سوخته
آهسته وزید
من آلوده بودم
آلوده ی جزر ومد صدایت
 و تو برای دست کشیدن به پوست من
 انگشت هایت را
 گم کرده بودی
سه دقیقه از مرگ من گذشت
 حالا اندامم را در ایینه غسل می دهم
 و با هر چه بود و نبود این گنبد کبود ، بدرود

17

دیگر هیچ فرقی نمی کند
 آسمان قد پیاله باشد یا دریا
 حتی اگر پشت در خانه ات یک جفت کفش زنانه هم ببینم
 نمی پرسم دستان چه کسی برایت
 یاس و انار و کبوتر آورده بود
 می روم حوالی علاقه ی خلوت آن سال ها
 می روم دنبال کسی که با من تا نور می اید
 با من تا ستاره
 با من تا دربند ، تا دریا
می روم و دیگر نمی پرسم
سهم من از این همه سبز که سرودم چیست
حالا می توانم لباس های سبزم رابیرون بیاورم
 و سیاه بپوشم
 می توانم تمام ستاره های سبز را با تفنگ ساچمه ای هدف بگیرم
 دیگر نه رد پای پروانه را دنبال می کنم
 نه رنگین کمان را
 همه چیز مال خودت
 سه شنبه و دی و انار و کلمه
 برای سه شنبه انار دانه کن
 تمام روزهای باران را از آستین آسمانت خشک کن
 نام مرا هم در کوچه ای بن بست تنها بگار و برو
حالا یک فنجان قهوه برای خودت بریز
 نه انگار صدای گریه ای غریب
 از قصه های سفید دختری
 ایینه ات را خاموش می کند
 تو قهوه ات را بنوش

16

اندکی شبیه دریا شده ام
 همین دریایی که در حوض خانه ی همسایه است
 دهانم طعم آبی گرفته
 پاهایم جلبک بسته
 و در دلم هزار ماهی بی نام و نشان آشیانه کرده
باز هم نیستی
غروب چهارشنبه
 و کسی ناشناس واژه های علاقه را سر می برد
 و کنج آواز مردگان می اندازد
نمی دانم
 شاید آخر دنیاست
 که عقربه ها به بن بست رسیده اند
 کاش بیایی
 سر بر شانه ات بگذارم
 و عریان ترین حرف هایم را
 شبیه هق هق پرنده های پر شکسته
 یادت بیاورم
 هیچ لازم نیست دلهره ی ایینه
از روییدن باد را به رخم بکشی
من آن قدر طعم گس ایینه را چشیده ام
 که محرم ترین آشنای باران شده ام
 آه ، عزیزم ، رایحه ات پیچیده
 بگو کجای سه شنبه ای
هنوز اما خیلی صبورم
که می نشینم و از ته ایینه برایت انار می چینم
تا کی بگویم برگرد
 و تو بادبادکی را که ته دریا به جلبک ها گیر کرده
 بهانه بیاوری برای نیامدنت
اصلا بگذار طعم خاکستری شب رابچشم
بگذار آن قدر شبیه دریا شوم
 که تو دیگر به چشم نیایی
بگذار بمیرم و
وقتی که آمدی
 مرگ مرا به عنکبوتم تسلیت بگو

15

گریه نکن مهربان من
تمام مویه های ساکتم
 شبیه چراغی که دست خورشید باشد
 ناسروده می ماند
 من طعم سبز را چشیده ام
 به همین جرم زبانم را موریانه خورده است
 حالا فکر می کنم
 آب کدام دریا به دهان من رسیده
 که ایینه شور نشانم می دهد
 و تو این همه تلخی
 می خوابم
 دلم می خواهد
 خواب هایم بوی کیوی های شمال را بدهد
 دلم می خواهد همان واژه ی نارس
 که تو را بابا صدا می کند
 از خواب من کیوی بچیند
 وتو سبز را کیوی بنامی
 اما امان نمی دهد
 این کابوس برهنه ی کبود
 دلم می خواهد با هم به دریا برویم
 تمام دریاهای دنیا به اندازه ی همان پیراهن آبی
 که برای سفر کنار گذاشته ام
چشم انتظارند
باور کن هیچ اتفاقی نیفتاده
 فقط بگو پاییز زرد نشود
کیوی ها هنوز کوچک اند
بگو
نمی دانم صدای من به سه شنبه ات می رسد
گفته بودی
 بوی مریم برای رؤیاهایت رنگ می آورد
 رؤیاهای رنگی ات حالا
کدام پیراهن زنانه را معطر می کند ؟
 آه ... بوی آواز می اید
 من به رو به سمت نقطه چین
 آوازی شده ام از دهان سیب
 دیروز صدقه دادم
 به نیت قاصدکی که هر شب یک تخم مرغ شانسی در کفش من می گذاشت
 و میان تمام تخم مرغ ها جوجه های سبز قمری بود
 تو که می دانی چه می گویم
 باور کن تیله وتخم مرغ شانسی و تاری که عنکبوتم می نوازد
تمام رؤیاهای بی رنگ من است
دیگر چه بگویم ؟
 برای ایینه نگاه قدیمی ترین واژه ی سرودن است
 حرف تازه ای نیست
 برگرد ، کمی از سه شنبه بیرون بیا
 کمی سراغ عاطفه ات را از سیب بگیر

14

ماه لیمویی سکوت کرده است
 شب نقره ای
 و من رنگ چشم های تو
 حالا خورشید به سطر آخر رسیده
 دیگر چشم هیچ درختی نمی بیند اگر سبز دروغ بگویی
 دیگر هیچ بارانی نیمه های شب را تر نمی کند
 اگر دل تنگ کوچه ها را ورق بزنی
کجایی که ببینی این دخترک کوچک ساده
 می خواست آسمانش را با تو قسمت کند ؟
آه ... چه قدر کسالت آور است
 سرفه های باد در دهان پنجره
 نه این که فکر کنی سطر اول این شب بارانی
 تب پاییز مرا گرفته و هذیان بوی زیتون پرورده می دهد نه ، فقط کسالت باد
 صدای پنجره ی کوچکم را دورگه کرده
 یادش به خیر ، آن روز بی همزاد
 که کبوتری روی آخرین دقیقه ی جمعه من نشست
 و سراغ مضراب دریا را گرفت
 یاد دست های تو افتادم که بی مضراب چه زیبا موج می زدی
 پس از آن روز بی همزاد
 که تو را اواسط سطر سکوتش جا گذاشتم
 تمام شنبه های بلوطی رنگ منتظر کسی بودم
 کسی که تویی ، تویی که هیچ کس نبودی
 سکوت مرطوبی در گلوی من گیر کرده
 تو حرف بزن
 با کلماتی از جنس باورهای من
 حرف بزن
 نگذار نهال تنهایی من بزرگ شود
 آن قدر بزرگ که تمام شاخه هایش را کبوتر و کلمه بگیرد
 کجا رفت آن میم که به پرنده ی نام من می چسباندی
 و پرنده ی مال آسمان تو می شد ؟
 اگر می توانستم در این دقیقه ی شب گریه کنم
 سکوت همرنگ چشم هایت را می شکستم
و تن سکوت ماندگار سیاه می کردم
 کاش جای دوستت دارم ها اسیر گورکن ها می شدم
ولی نه
 تو باور نکن ، من و پنجره و شب و سکوت
 تب سبزی داریم
 تو باور نکن

13

من آهسته آمدم کنار وقفه ای از دریا
 رو به روی کبوتری که از غروب می وزید
 چشم به راه آوازی که دریا
 از آغاز پرنده زیر گوش بچه ماهی ها خوانده بود
 به یقین می دانی به چه فکر می کردم
 گفته بودی
 خودت با دریا کنار بیا
تمام دریاهای دنیا دو ساحل دارند
من کنار دریا می ایم ، من با دریا کنارمی ایم
من با باد ، با باران ، با ایینه و زمستان
 من کنار تو می ایم ، من با تو کنار می ایم
 من با هر چه آسمان سرکوب شده
 و هر چه سنگسار ایینه و مهربانی
 و هر چه منطق بی دلیل
 کنار می ایم
تو چه می دانی که در این یک شنبه ی عزیز که بوی تنبکو می دهد
چه قدر به بن بست کلمه رسیده ام
می خواهم انکار کنم که شاعرم
 و یک سکوت هزار ساله بر لب کبود هر چه باران بی مورد
 من خودم را اواسط دیروز جا گذاشتم
 کسی که امروز کنار تو می اید
یک مرده ی منطقی است
 حالا می توانی آسوده باشی
 من کنار تو آمده ام
 من با تمام تو کنار آمده ام

12

چیزی شبیه دریا
چیزی شبیه آتش
 شبیهن چشمان تو
 وقتی آهسته از لای سکوتی سبز نگاهم می کنی
 واژه ای
کبوتری
 دریایی
و یا شاید ستاره ی کوچک سبزی
 درون من زاده می شود
 واژه ای که احتمالا تمام پاییز تو را بابا صدا می کند
 واژه ای ساده و آسوده
 که پیله ی پروانگی اش را مو به مو برایت تعریف می کند
 حالا بیا به دوشنبه ی من
 کنار پنجره ای از اضطراب باران و خیابان
 و زستانی از کودک و کبوتر و برف
 که نمی داند تکلیف این همه آدم برفی که در حوالی خوابش پرسه می نند چیست
 یاد آن جمعه ی خلوت از جنس بوسه افتادم
 همان جمعه
 که آوازی سپید از آسمان بارید
 می ترسم ، ستاره ی سبز من
 از آدم برفی های عریان
 که به نگاه معطر ما
 حسودی می کنند
 از سایه های بی پروا
 حتی از پررنگی چای
و بی رنگی برف و ترانه
صدای گریه ی جوجه ای می اید
 که رؤیای سه شنبه را
 روی برف ها پیدا نمی کند
 ساعتم قارقار می کند
کلاغ روی آنتن خانه ی همسایه
 تیک تک سر می دهد
 می ترسم
 دیگر نگو چرا
شاید از نبودن کسی مثل تو
 شاید از بودن تو
 در آخرین دقیقه ی
علاقه و اقاقی
 شاید از واژه ای که درونم زاده شده
 می ترسم
 با آن که می دانم
 قد همان صبح جمعه ی آخر دی ماه
 دوستم داری

11

 بهار نوزاد است
 ستاره نوزاد است
 سیب نوزاد است
بیا با هم عهد ببندیم پا به پای سیب گریه کنیم
 پا به پای ستاره و بهار
 تا بزرگ شویم
 تا ترکه ی انار خواب سیب و ستاره را زخم نکند
 تا کسی شبیه خاکستر پا به خلوت دریا نگذارد
 بیا با هم بزرگ شویم
با آوازی متمایل به ایینه های شمال
بیا با هم بزرگ شویم
بیدارم ، شرجی مهربان من
همراه باد ارغوانی ساز بزن
بیدارم
 تا نگاه نوزادم در آغوش چشمان تو
 قد بکشد
 قد بکشد رو به جانب شمال
 رو به علاقه ، به حوالی اقاقی
 حتی برای شنیدن یک دوستت دارم ساده
 گوش هایم نوزادند
 که نمی گویی که نمی شنوم
 بیدارم ، از هر پنجره ای بیدارتر
 و نشانی برهنه ی کوچه ی نیامدنت را خوب می دانم
و حتی لب دریا را بارها بوسیده ام
 و حتی میان گهواره هم عمری به عمد
 همسن سیب وامانده ام
حالا ، ستاره ی سبز من ، بی تعصب بگو
بر می گردی با هم بزرگ شویم ؟

10

دست هی شرجی تو
 شمالی ترین دقیقه ی دیروز
روی شانه ی من قد می کشید
 و به دریا می رسید
هیچ فکر میکردی ته فنجان لب طلیی ام درییی باشد
 و هر روز کبوتری بال بسته
 در ساحلش بنشیند و قهوه بنوشد
و تمام چهارشنبه سوری هی دنیا
 مثل همین شب نارس
 آتشی در دل دریا روشن کند
 و کنار آن بنشیند
 و با کسی به لهجه ی انار تخته نرد بازی کند ؟
 نگو که هیچ وجه مشترکی بین یینه و کبوتر و دریا نیست
 تمام یینه هی دنیا به دریا می ریزند
 و تمام کبوترهی دنیا ته دریا آشیانه می کنند
 اگر باور نمی کنی
 پنجره ی باران خورده ات را باز کن
 چند سطر پس از باران
 ببین خورشید در چه سکوت سبزی فرو رفته
 گمان می کنم لی آ÷رین جمعه ی سال بارانی ام را جا گذاشتم
 پنجره ام را جا گذاشتم
 و شانه ام را که دست هی شرحی تو روی آن قد می کشید
آه ، مهربان شرجی من
 کنار همین شمعدانی هی شعر من بنشین
 هیچ کس اندازه ی آسمان دروغ نمی گوید
هیچ بارانی پنج شنبه ی مرا
از عطر ارغوانی یینه تر نکرده
 تا چه رسد به خاطرات شرجی کنج دی ماه پارسال
حالا هرکس بری من مریم بیاورد
 گهواره هم می آورد
 هر کس انار بیاورد
یوان پر از عطر پونه هم می آورد
 هر کس دریا بیاورد
فنجان لب پریده هم می آورد
 گمان می کنی چرا حوالی قنوت دست هیم را به آسمان سپردم ؟
 هیچ کس به من نگفته بود
 خدا میان گهواره ی قمری هاست
 بالی عقربه هی اردی بهشت
بی باور شنیدم ، شمالی ترین دقیقه ی دیروز
خدا با لهجه ی یاس
 مرا به نام کوچکم صدا می کرد
من رأس غروب هر اتفاق
پیاله ی آب پشت سر خورشید می ریزم
 و خورشید تشنه
 رأس طلوع هر واژه زلال از یینه ام می چکد
 به خود خدا خراب تر از آنم
 که کسی شمعدانی هی شعرم را بچیند
 و در یوان بن بست ماه بکارد
 دلم حالا بری بوسه هی شرجی ات تنگ شده
 دوستت دارم
 قدر ریحه ی خدا که لی چادر گل دار آسمان پیچیده
 دوستت دارم
 قد تمام لحظه هی شمالی سالی که پشت یینه جا گذاشتم
 سال و علاقه و اقاقی و کبوتر و یینه
 تحویل شدند
 سیب و سبز و سکوت بریم بیاور

9

تو اگر لب تر کنی
 دیر یا زود
 بارانی ام را می پوشم
و به دیدن باران های تمام روزهای هفته از سال نیامده می روم
 به خاطر تو ، مخاطب
دیر یا زود
 آسمان را جواب می کنم ، دریا راخراب
تو فقط لب تر کن
آه ، چه قدر خوبم من در این ساعت خوابیده
چه قدر خوبم
 وقتی که می گویی
 مراقب دختری که ته ایینه ات شاعر می شود باش
 چه قدر خوبم
 وقتی که هر چند بی بروز ، بی واژه ، بی اتفاق
اما هستی
 سبز و ساده و آرام
 می نشینی و از خورشید عریان دوشنبه ها حرف می زنی
 که ترس از سفر کبودش می کند
 و از هلال ماهی
 که در ایینه ام کاشته ام
 و ناشنیده می دانی
هر سال زمستان پر از عطر بابونه می شود
 نگاهم می کنی
دهانم طعم آبی می گیرد
 نگاهم می کنی
 آسمان بنفش می شود
بنفشه می بارد
دریا طعم نارنج می گیرد
نارنجی می شود
 نگاهم می کنی
 ساعت بیدار می شود
 عقربه ها راه می افتند
 به هشتاد می رسند
نگاه تو روی نت سی قفل می کند
 نگاه من کلید سل می شود
قفل را باز می کند
آه ، چه قدر خوبم
وقتی که بی بروز ، بی واژه ، بی اتفاق
 اما هستی

8

 گاهی که رنگ چشمان تو را گم می کنم
 پاییز می شوم
 و باد لهجه ای زرد
 کشان کشان
 هلم می دهم تا سنگسار علاقه
همین کافی نیست که پلک نزنی ، گلم ؟
حالا شب به نیمه های عقربه می رسد
 و من فکر می کنم دیروز سر انگشت پنجره
 روی کدام سطر کوچه بود
 که پاورچین و ساده
به آغوش تو ریختم
 راستی ، کجای شب بودی که خواب زمستان سفید شد ؟
پنجره پیش بینی کرده بود
 مرا که ببوسی برف می گیرد
 حالا در عمق زمستان
کبوتری با آوازی از جنس سیب
روی لب هایم آشیانه کرده
 کبوتری سبز که در ایینه پرواز می کند
چشم به راه کدام واژه از دهان دریایی ؟
 باور کن
 هیچ ستاره ای قبل از آسمان متولد نشده
 نخ بادبادک نگاهت را پایین بیاور
به من نگاه کن
 تمروز پنجم پنجره است
 و من اندازه ی همین آسمان برهنه
دوستت دارم

7

تو سبز را به من آموختی
 حالا از هردرختی سر بلند ترم
 دیروز رکعت آخر باران دستم را بوسیدی
 و من عجیب دلم می خواست عشقم را واژه واژه لمس کنی
 نمی دانی چه قدر دلواپس پنجره ام
 وقتی خورشید از پیله ی آسمان در می اید
پنجره ام باید یاد بگیرد
 با چه کسانی به لهجه ی دیوار حرف بزند
 و چه وقت خورشید عقیم را سرزنش کند
نمی دانم به کدام پرنده معتقدی
ولی تو را به جان هر چه چکاوک
پر آواز پروانه را نبند
 هیچ کس آواز سبز پروانه ها را نمی فهمد
تو دیگر چرا؟
تو که از سلاله ی تابستانی
و با تمام رنگین کمان ها نسبت داری
 آسمان بالغ می شود
 هیچ کس نمی پرسد باران اهل شمال است
یا سیگار و ستاره
 وقتی که قبل از آمدن اجازه می گیرد
سلام می کند
 وای ، باران ، دلم برای لکنتت می سوزد
 نگاهم می کند باران
 نگاهی تر ، عاشق و مبهوت
 خوابت نبرد ، صبر کن
 هنوز هم خیلی از مردم
 باران روی شانه ی چترشان جان می دهد
 تو را به جان سیب ، مخاطب
بیا برویم کمی از باران دلجویی کنیم
 بیا برویم از روی شانه ی یک شنبه چتر را برداریم
 سکوتی زلال زیر پیراهنم می وزد
 سکوتی از اردیبهشت کودکی ها
 که حوصله ی زمستان را سر برده
 خوابت برد ؟
 ببین دیوان پنجره را باز می کنم تا تفألی بر باد بزنم
 چرا نگرانی ؟
 نگران برهنگی پنجره ای یا آواز پروانه ها ؟
 شاید هم دل واپس عبور زمانی ؟
نه ، ستاره ی سبز من آسوده باش
 این دختر ساده تمام سال هایی را که گذشت
 به حساب همان سیب کال می نویسد
 وقتی که دیدمت کمی از بوی سازت را برایم کنار بگذار
 یک شنبه ما را گم نمی کند
شاید ما او را...ـ
خوابیدی گلم ؟
شب به خیر

6

یاد سال های ناسروده که می افتم
هم بازی کودکی هایم تیله هایش را
 کنار آواز پروانه ها می چیند
 و با کاشی هایش
 ایوان شمعدانی ها را فرش می کند
 حالا فکر می کنم
چند سال از تیله ها بزرگتر شده ام ؟
 چند سال از کاشی ها ؟
سکوتی که از اردیبهشت کودکی ها
 تا امروز صبوری کرده می شکند
سکوتی سبز ، همرنگ تیله ها
 امروز دستم را گرفتی
 و تمام دنیای من کف دستهای تو جا ماند
این بار که دیدمت همراه دست هایت
 یک تیله ی کوچک سبز برایم بیاور
باور کن هنوز آن قدر کودکم
که تمام دنیایم در همان تیله ی سبز خلاصه می شود
آه ... ستاره ی سبز من
صدای ساز می اید
عنکبوتی دارم
 که گاهی تار می زند
 می خواهم او را نشانت دهم
هم اتاقی من عنکبوت سبزی است
 که آواز پروانه ها و لبخند سنجاقک ها را شکار می کند
نمی دانی چه لذتی دارد
گهواره و گریه و خواب
آخر این فصل دوباره زاده می شوم
 با یک ستاره ی سبز در قلبم
و تیله ای سبز در دستم

5

سیب نارس سبزی که از هلال ماه چیده ام
 با طلوعی از باران و انار و لیمو
 برای تو ، مخاطب سبز من
 روی دوشنبه ات
 جانماز ترمه ام را پهن می کنم
 و تو نگاه می کنی
 سبز سبز سبز می شوم
چای می آوری چای سبز
چای شرجی اواسط خاطره
چای مه کرده ی کبوتران شمال
 تمام دیشب
 قرار بود سر روی شانه ی هلال ماه بگذاری
 و با صدای بلند سکوت کنی
تمام دیشب
 داشتم آخرین دکمه ی پیراهن ماه را به شب می دوختم
تمام دیشب
 نبودن تو را با چراغ می گفتم
 تمام دیشب
 هیچ کس صدای گریه ی باد را نشنید
 آه ، ستاره ، ستاره ، ستاره
 کاش اندازه ی یک سلام ساده
یک ایینه ی کوچک پیش پا افتاده
 دوستم داشتی
 اما مگر می شود
هیچ پنجره ای قبل از دیوار متولد نمی شود
هیچ مریم و اناری قبل از غروب
حالا می خواهم ابتدای هر اذان
برایت شعر اول وقت بگویم
 برایت از دوشنبه های اتفاق
 از عصر های مرده
 از کبوتران سکوت علاقه
 از کوچه های پر رنگ پر از طعم چای و خاطره
هیچ کس جز تو لای خواب باران
 از این کوچه ی نارنجی
 که ته بن بست آسمانش خانه ی من است
 عبور نکرده
 که رنگ نارنج و خاطره بگیرد
 و تو یش تر از تمام کوچه های تنگ کاغذی
بن بستی
 و دست های بن بست ساده ات
 گاهی عجب اهل پرنده می شود
 اهل پیله
 اهل پروانه
 دست هایت پیش از تولد باران
 آسمانی شدند
 دست هایت پیش از تولد سبز
 نت های پر بسته ی کبوتران را می نواختند
 و دست هایت
 و دست هایت
 که گفته ای نبید این دست ها را آزار داد
 نباید بوسید
 نباید عاشق بود
تو از هر آسمانی که گمان کنی
 ابری تر و بلندتری
 به ارتفاع که رسیدم یادم افتاد
که اتفاق حتی از پیاله ی آب هم می افتد
 به ارتفاع که رسیدم
 آسمان افتاد
 تو به پیراهنم آمدی
 ششمین روز هشتاد
 از آخرین اسل غروب بود که
 عاشق شدم

4

باورت می کنم
 نه این که فکر کنی تسلیم شده ام ، نه
 تنها نمی خواهم جای مریم ، نم نم برایم
دستمال کاغذی و گل گاوزبان بیاوری
 نمی خواهم دقیقه ای حتی
سکوت همرنگ چشم هایت را زرد بنویسم
 من فکر می کنم
 سبز و ستاره
 در فهم هر باران ساده نیست
در فهم هر آسمان صاف علاقه هم نیست
مثل کوچه هایی که همیشه کوچک می مانند
 مثل شکارچی دریا
که شبی در ساحل نشسته بود
 و آبی هذیان می گفت
مثل یخچال که همیشه
 بوی گل یخ می دهد
باورت می کنم
 ایینه از سرم گذشته است
 گمان می کنی بیهوده
این همه کلمه به هم می بافم ؟
و یا در چشم زمستان بیهوده
لنز سبز گذاشته ام ؟
 باورت کرده ام
 از همان ابتدای سلام
 از همان ابتدای سکوت
 حالا سایه در سایه
 سطر به سطر
 سال در سال
 پشت پلک هر سه شنبه که باشی
 دوستم داری
من چیزی شبیه آب کم دارم
 مرا به دریای سبز می بری ؟
 مرا به ساحل سیب ؟