روانشناسی مُدرن

لبخند می‌زنی، پرندگان یکی یکی از هفت آسمان فرود می‌آیند و از لب‌هایت لبخند می‌نوشند آن گاه شیرین بال می‌زنند و می‌روند تا همسایگی خورشید. تا در سایه‌ای گرم نمازشان را به جماعت بخوانند. می‌دانم تو در دعای دست پرندگان می‌وزی که اینقدر زلال شده‌ای، که دعاها زود زود مستجاب می‌شوند این روزها.

زن مهربان! انار میوه‌ای بهشتی است با دلی که هزار پرده دارد و در هر پرده، هزاران موسیقی بومی به سکوت رسیده است.

انار بهانه است تا تو تمام مهربانی خودت را به رهگذرانی که با دلشان راه می‌روند، هدیه کنی.

می‌دانم تو زلالی را از اقیانوس‌های آرام، مهربانی را از خورشید و لبخند را از انارهای ساوه آموخته‌ای.

می‌دانم دلت سر‌خ‌تر از صورت انارهایی است که تا دست‌هایت قد کشیده و به سکوت رسیده‌اند و می‌روند تا دانه دانه بریزند در سینی گل درشت مادربزرگ. می‌دانم چشم‌های تو مامن پرندگان راه گم کرده‌ای است که بال‌هایشان را به اجاره نداده‌اند و مسیر پروازشان از تاریکی چاه تا روشنایی ماه است.

به دست‌های تو که نگاه می‌کنم چشم‌هایم پرپر می‌شود. دلم دانه‌دانه. آن گاه می‌خواهم از دانه‌های دلم تسبیحی درست کنی و دور دستت بپیچی تا در قنوتت بوزم.

زن زلال! من به لبخندت که خلاصه‌ای از بهشت است، به میوه‌‌هایی که تعارف می‌کنی و خانه‌زاد بهشت است و خدایی که در دلت جریان دارد ایمان دارم. فقط بگذار اندکی بهار بیاید. آن گاه تمام دل‌ها قد می‌‌کشند تا سرخی انارهایی که دست‌ها به جلوه درآمده‌اند.

فقط صبر کن کمی بهار بیاید.

سایه‌ات سنگینی می‌کند روی ساحل. با خودم می‌گویم حق با ساحل است. آخر چگونه شن‌های نمناک ساحل توان تحمل استواری‌ات که کوه را به زانو درآورده، داشته باشد. با خودم می‌گویم این دماوندی که در ساحل جگر گوشه‌اش را به رخ دریا می‌کشد،‌ آمده است تا به دریا بفهماند که در مقابل دلش باید ​به سجده بیفتد. به ساحل بگوید که صبر داشته باشد و سرکشی‌های موج‌های نورس و ناکام را به دل نگیرد.

سایه‌ات سنگینی می‌کند روی زمین که در این نقطه به ملاقات دریا آمده است، تو، زنی از تبار ترانه و تبسم که هزار توفان بومی در دلت جریان دارد و گردبادهای جهان بر شانه‌های تو آرام می‌گیرد و اقیانوس‌ها از بزرگ تا کوچک در چشم‌های تو آرام می‌شود، امروز ثابت کردی بزرگی به روح آدمی است، نه به روی او.

تو، زنی که بهار در گل‌های پیراهنت جوانه زده است و فرزندت را چون کبوتری عاشق به منقار گرفته به دریا می‌بری. می‌خواهی مادر بودن را به ماهیان جوان یاد بدهی. می‌خواهی به ماهیان بگویی دریا دریا زلالی در دلت جریان دارد و مادری ارث خداداد بشر نیست، بلکه پریانی پرده‌نشین چون تو می‌توانند برای زمین، برای دریا، برای پرندگانی که در آسمان به دنبال خورشید پرواز می‌کنند، الگویی ابدی باشند.

می‌خواهی بگویی، مادر، فرشته‌ای است که از بهشت آمده تا چشم جهان به زلالی و زیبایی روشن شود.

باید به دلمان برگردیم. آنگاه احساس می‌کنیم بر گرده عالم نشسته‌ایم، آنگاه احساس می‌‌کنیم دماوندی در ما تنوره می‌کشد، آنگاه با خودمان می‌گوییم برخیز مرد! برخیز برای گریه کردن همیشه وقت هست. حالا باید از انبوه اندوه بدوی تا خود خودت. باید لبخند بباری. باید پریان پرده‌نشین اشک شوقت را به بازار بکشانی. باید خاک زیر پای تو ترقص کند.

آنگاه با خودت می‌گویی حالا که «خدا بزرگ، خدا مهربان، خدا خوب است / تو خوب هستی و من خوبم و هوا خوب است» چرا باید سکوت سگرمه‌هایم را نشکنم؟ برمی‌خیزی مثل بچه‌ها خاک‌بازی‌ات شروع می‌شود و این آغاز رفتن و شدن است.

وقتی با دلت برادر باشی، می‌بینی آسمان مهربان است، زمین کریم و ابرها همه باران زایند. آنگاه منتظر بادهای یائسه نمی‌مانی که بیایند و گوشه شالت را بتکانند و بروند.

وقتی با دلت برادر باشی، اسباب شادمانی و خوشبختی فراهم است. آنگاه خدایی داری که در همین نزدیکی است. آنگاه برمی‌خیزی به اولین بوته‌ای که به حیطه آسمان قد کشیده است سلام می‌کنی. خاک را طی می‌کنی، از تپه ماهورهایی که در طی زمان با معماری باد صرصر درست شده است عبور می‌کنی، تنهایی‌ات را به فراموشی می‌سپاری و به جماعت خاک را به رقص می‌آوری.

آنگاه از لحظاتی که برای تو شیرین‌اند قابی درست می‌‌کنی تا دیگران را دعوت کنی که زلالی‌هایت را به تماشا بایستند و باران لبخندت را به اشتراک می‌گذاری. باید از خودت بدوی. از خاطرات خاک خورده خودت، از سکوت سگرمه‌هایت، از انبوه اندوهت. کسی این سوی تپه ماهورها ترا انتظار می‌کشد.

تلاشـــــــــ کنیمهمان‌گونه رفتار کنیم که از دیگران انتظار داریم.

تلاشـــــــــ کنیمآنگونه رفتار کنیم که گرفتار عذاب وجدان نشویم.

تلاشـــــــــ کنیموقتی به موفقیتی می‌رسیم، آنهایی که در این راه به ما کمک کرده‌اند را فراموش نکنیم.

تلاشـــــــــ کنیمبا پیدا کردن دوستان جدید دوستان قدیمی را هم حفظ کنیم.

تلاشـــــــــ کنیمتا راست گویی و صداقت عادت ما شود.

تلاشـــــــــ کنیمهمیشه دنبال یادگیری باشیم.

تلاشـــــــــ کنیمبرای خوب کار کردن خوب هم استراحت کنیم.

تلاشـــــــــ کنیماگر از کسی رنجیده‌ایم، با خود او صحبت کنیم، نه پشت سر او.

تلاشـــــــــ کنیمتا عهدی شکسته نشود و اگر هم می‌شکند، ما شکننده آن نباشیم.

تلاشـــــــــ کنیمتا باور کنیم دیگران وظیفه‌ای در قبال ما ندارند و عامل سعادت یا شقاوت هرکس خود اوست.

تلاشـــــــــ کنیمقدردان لطف دیگران باشیم و با رفتار و گفتارمان آنها را از محبت پشیمان نکنیم.

تلاشـــــــــ کنیمبه هر چیز آنقدر بها بدهیم که استحقاقش را دارد.

تلاشـــــــــ کنیمدنیا را با زیبایی‌هایش ببینیم.

«پادشاه فصل‌ها، پاییز» حالا جلوس کرده است بر نیمکتی غمگین، در گوشه پارکی که نشانی خودش را هم به خاطر ندارد.

«پادشاه فصل‌ها، پاییز» حالا شاخه شاخه از درخت‌های کهنسال، از شاخه‌های ترد و نورس نهال‌‌ها، پایین می‌آید. پایین می‌آید می‌نشیند روی سنگفرش خیابان، روی شانه عابرانی که بلیت مچاله شده مترو را در جیب‌هایشان می‌شمارند، می‌نشیند روی سیاهی آسفالت، می‌نشیند روی نیمکت مصنوعی گوشه پارک، جایی که قرق شده مردان سالخورده این روزهاست.

پاییز عاشق‌تر از آن است که هستی‌اش را به باد بدهد، به گردباد بسپارد و آسمانی شدن را، عرشی شدن را به فرشی بودن ترجیح دهد. پاییز عشق زمین و لذت افتادن را در گوش درخت نجوا می‌کند. پاییز به درخت سربلند گوشزد می‌کند که باید به پای معشوق ایستاد و افتاد. به درخت یاد می‌دهد که «هرکه در مرحله عشق ببازد، مرد است» و عشق «بردن» ندارد. عشق‌بازی با باختن و فنا شدن رابطه بیشتری دارد. آرام‌آرام زمزمه می‌کند که:

جهان عشق است و دیگر زرق‌سازی

همه بازیست، الا عشق‌بازی

باید به پای معشوق افتاد تا بتوان بلند شد. حالا درخت برگ برگ می‌نشیند روی چمن‌های پارک، روی نیمکت پارک‌نشینی که این روزها سرای سالمندان شده است.

پاییز فصل کمال است، ‌ فصل چهل سالگی طبیعت و هنگام چلچلی خواندن درختان و زمین.

پاییز سرکشی‌های کودکانه و نوجوانانه بهار، جوانی و باردهی تابستان، پیری و افتادگی زمستان را در یک شاخه‌اش جمع می‌کند، درواقع چلچلی طبیعت در پاییز آغاز می‌گردد و چهار فصل سال در درخت رونمایی می‌شود.

پاییز فصل غم نیست، فصل اندوه و فراق نیست، پاییز فصل کمال است، فصل رسیدن است، تهمت‌های شاعران را به قضاوت تاریخ بسپارید. پاییز، پاییز است.

«روزگار غریبی است نازنین»! ما مردم که تو بهتر از هر کسی می‌شناسی‌مان، دلتنگ هم می‌شویم، چو سیل از بلندترین قله تا دامن وسیع دشت می‌دویم، تا در سایه خودمان گرد هم جمع شویم و برای هم از تنهایی‌مان قصیده‌ای بسازیم که به جماعت قرائت کنیم.

ما مردم از تنهایی خودمان فرار می‌کنیم تا در کنار هم دو رکعت آرامش را تلاوت کنیم. به هم می‌رسیم لبخند می‌زنیم،‌ لب‌هامان شیرین‌ترین کلمات را تلاوت می‌کند، چشم‌هامان از شوق برق می‌زند، اما انگار چیزی در درونمان به انکارمان برخاسته است. ذهنمان گرگ و میش می‌شود، ‌ترس برمان می‌دارد، دور خودمان را دیوار می‌کشیم، تا از شر دوستانمان در امان باشیم، ‌دوباره دلتنگ می‌شویم، دیوار را می‌شکافیم، در درست می‌کنیم، پنجره درست می‌کنیم، و از آنجا به تماشای جهان پیرامون‌مان می‌ایستیم، دوباره چون مترسک جالیزار آستین تهی از دست‌مان در باد مرثیه می‌شود، موریانه‌های هراس به جانمان می‌افتند، دوباره ترس، دوباره هراس، دوباره دلشوره و دوباره درها را، پنجره‌ها را با نرده و پرده می‌پوشانیم و زیر لب حافظ‌وار زمزمه می‌کنیم که: «سر پیاله بپوشان که خرقه‌پوش آمد».

و این است حکایت در شدن، دیوار شدن، پنجره‌ای لبریز از نرده و پرده‌شدن. این است داستان غم‌انگیز زندگی ما انسان‌ها. انگار دچار دور و تسلسلی اجتناب‌ناپذیر شده‌ایم. دلتنگی، ‌ترس،‌ دیوار،‌ در، پنجره، نرده، پرده، دلتنگی، ترس... و آنگاه باز هم به نجوا می‌آییم که:

کاری که در مفارقه دیوار می‌کند

عقل از ازل میان من و یار می‌کند

نزدیک‌تر بیا تا با چشم‌های خودت ببینی که اینجا «شیشه‌های شهر بشکن می‌زنند» و دری نیست که به کوچه آفتاب باز نشود.

نگاه کن تا جاده‌هایی که سر به بیابان گذاشته‌اند، برگردند و هیچ کوچه‌ای در این شهر، که هر روز صبح آدم بالا می‌آورد، به بن‌بست نرسد.

بیا تا جاده‌ها زیر پاهای تو بدوند، زیر پای تو، دو قدم دیگر بهار در کیف مدرسه‌ایت جوانه می‌زند و می‌دود تا فردا.

بیا تا فردا با دست‌های تو ورق بخورد، تا فردا خورشید آسمان را از هر کجا که شروع می‌کند تنها بر شانه‌های تو فرود بیاید.

با تو مهربانی در «من یار مهربانم» جا خوش می‌کند و بازهم مثل همیشه دو دو تا می‌شود چهار تا، به‌اضافه لبخند شیرینت که دندان‌های افتاده‌ات را به نمایش می‌گذارد.

بازکن پنجره را، این سوی پنجره نور و نوازش است، این سوی پنجره درختانی در انتظارت به صف ایستاده‌اند که از خاک تا افلاک قد کشیده‌اند تا مأمن پرندگانی باشند که هراس در جانشان ریشه دوانده‌است.

این سوی پنجره بغل‌بغل منتظرت هستیم تا پا به پای هم برویم تا آنجا که «تصمیم‌های کبری» درست ، و «ریزعلی» بزرگ شده است.

نزدیک‌تر بیا.

به کنار برکه رسیدند، برکه آرام بود. گویی آن را با درختان چنار و برگ‌های سبز و درخشانش قاب کرده بودند. صدای چهچههٔ پرندگان از لابه لای شاخه های درختان در آن محیط آرام و ساکت، موسیقی دلنوازی می‌نواخت. حکیم در حالی که زمین مجاور خود را با نوازش پاک می‌کرد از جوان دعوت کرد که بنشیند.

سپس رو به جوان کرد و گفت : «خواهش می‌کنم یک سنگ کوچک بردار و آن را در برکه بینداز.» مرد جوان سنگریزه ای برداشت و با تمام قوا آن را درون آب پرتاب کرد. حکیم گفت: «بگو چه می‌بینی؟» مرد جوان گفت : «من آب موج‌دار را می‌بینم.» حکیم پرسید: «این امواج از کجا آمده‌اند؟» جوان گفت: «از سنگریزه ای که من در برکه انداختم.» حکیم گفت: «پس خواهش می‌کنم دستت را در آب فرو کن و حلقه های موج را متوقف کن.» مرد جوان دستش را نزدیک حلقه ای برد و در آب فرو کرد. این کار او باعث شد حلقه های جدید و بزرگ‌تری به وجود آید. گیج شده بود. چرا اوضاع بدتر شد؟ از طرفی متوجه منظور حکیم نمی‌شد.

حکیم پرسید: «آیا توانستی حلقه های موج را متوقف کنی؟» جوان گفت: «نه! با این کارم فقط حلقه های بیشتر و بزرگ تری تولید کردم.» حکیم پرسید : «اگر از ابتدا سنگریزه را متوقف می‌کردی چه!؟».

حکیم گفت: «از این پس در زندگی‌ات مواظب سنگریزه‌های بسیار کوچک اشتباهاتت باش که قبل از افتادن آن‌ها در دریای وجودت مانع آن‌ها شوی. هیچ وقت سعی نکن زمان و انرژی‌ات را برای بازگرداندن گذشته و جبران اشتباهاتت هدر دهی.»

آن روز با فروشنده جوان,با ناز و کرشمه از هر دری حرف زد وخندید.نیم ساعت بعد ,پس از فروش حیا و نجابتش توانست مانتو را با ده هزار تومان تخفیف بخرد!

استشمام رایحه تو لیاقت می خواهد,نگاه های هرزه مانند علف هرز جلوی رشد گل وجودت را می گیرند!

بعضی از بازرگانان و ندیمان ثروتمند پادشاه بی تفاوت از کنار تخته سنگ می گذشتند.
بسیاری هم غرولند می کردندکه این چه شهری است که نظم ندارد.
حاکم این شهر عجب مرد بی عرضه ای است و …..

با وجود این هیچ کس تخته سنگ را از وسط بر نمی داشت.
نزدیک غروب، یک روستایی که پشتش بار میوه و سبزیجات بود، نزدیک سنگ شد، بارهایش را زمین گذاشت و با هر زحمتی بود تخته سنگ را از وسط جاده برداشت و آن را کناری قرار داد.
ناگهان کیسه ای را دید که زیر تخته سنگ قرار داده شده بود، کیسه را باز کرد و داخل آن سکه های طلا و یک یادداشت پیدا کرد.

پادشاه درآن یادداشت نوشته بود:
هر سد و مانعی می تواند یک شانس برای تغییر زندگی انسان باشد.

آخر پاییز میشه، همه دم می زنند از شمردن جوجه ها !!
ولی آیا تابحال شمرده ای ؟
برای شروع بگذار از جایی دیگر شروع کنیم،
اول از همه بشمار ، تعداد دل هایی را که به دست آوردی
و بعد بشمار، تعداد لبخند هایی که بر لب مردمان نشاندی
و سپس بشمار، تعداد اشک هایی که بخاطرهمدلی از سرشوق و غم ریختی ،
و سر آخر بشمار تعداد دستهای نیازمندانی که گرفتی و تعداد قدمهایی که در کار خیر برداشتی ،
و همه اینها را که بشماری ، تعداد لبخندهای

"  آن یگانه " بدست می آید.
و تمام

جوجه هایت  شمرده  شد..

هر کسی زیبایی منحصر بفرد دارد. هر کسی رویاهایی دارد که دیگران چیزی در موردش نشنیده اند. هر کسی استعدادهایی دارد که مردم به آن توجهی نکرده اند. هر کسی دارای ضعف های درونی پنهان است. هر کسی داستانی ناگفته دارد، پس هرگز با این تصور که سراسر زندگی کسی را می دانید در موردش شروع به پیش داوری و قضاوت نکنید چون احتمالاً واقعیت این است که همه چیز را درباره او نمی دانید..

متن کامل در ادامه مطلب..

یک روز گرم تابستانی، باتلر در تعمیرگاهش، در شهر کوچکی در آریزونای امریکا، کار می‌کرد که ناگهان صدای فریادهای ملتمسانۀ زنی را از منزلی نزدیک کارگاهش شنید. صندلی چرخ‌دارش را به آن سو هدایت کرد امّا بوته‌های درهم و انبوه مانع از حرکت صندلی چرخ‌دار و رسیدن او به منزل مزبور میشد. از صندلی‌اش پایین آمد و روی سینه در میان خاک و خاشاک و بوته‌ها خزید؛ اگرچه سخت دردناک بود، امّا توانست راه خود را باز کرده پیش برود..

متن کامل در ادامه مطلب..

پادشاهی می خواست نخست وزیرش را انتخاب کند. چهار اندیشمند بزرگ کشور فراخوانده شدند.

آنان را در اتاقی قرار دادند و پادشاه به آنان گفت که: «در اتاق به روی شما بسته خواهد شد
و قفل اتاق، قفلی معمولی نیست و با یک جدول ریاضی باز خواهد شد، تا زمانی که آن جدول را حل نکنید
نخواهید توانست قفل را باز کنید. اگر بتوانید مسئله را حل کنید می توانید در را باز کنید و بیرون بیایید».
پادشاه بیرون رفت و در را بست. سه تن از آن چهار مرد بلافاصله شروع به کار کردند. اعدادی روی قفل
نوشته شده بود، آنان اعداد را نوشتند و با آن اعداد، شروع به کار کردند.
نفر چهارم فقط در گوشه ای نشسته بود. آن سه نفر فکر کردند که او دیوانه است. او با چشمان بسته در
گوشه ای نشسته بود و کاری نمی کرد. پس از مدتی او برخاست، به طرف در رفت

در را هل داد، باز شد و بیرون رفت!
و آن سه تن پیوسته مشغول کار بودند. آنان حتی ندیدند که چه اتفاقی افتاد!
که نفر چهارم از اتاق بیرون رفته.
وقتی پادشاه با این شخص به اتاق بازگشت، گفت: «کار را بس کنید. آزمون پایان یافته.
من نخست وزیرم را انتخاب کردم». آنان نتوانستند باور کنند و پرسیدند:
«چه اتفاقی افتاد؟ او کاری نمی کرد، او فقط در گوشه ای نشسته بود. او چگونه توانست
مسئله را حل کند؟» مرد گفت: «مسئله ای در کار نبود. من فقط نشستم و نخستین
سؤال و نکته ی اساسی این بود که آیا قفل بسته شده بود یا نه؟ لحظه ای که این احساس
را کردم فقط در سکوت مراقبه کردم. کاملأ ساکت شدم و به خودم گفتم که از کجا شروع کنم؟
نخستین چیزی که هر انسان هوشمندی خواهد پرسید این است که آیا واقعأ مسأله ای وجود دارد،
چگونه می توان آن را حل کرد؟ اگر سعی کنی آن را حل کنی تا بی نهایت به قهقرا خواهی رفت؛
هرگز از آن بیرون نخواهی رفت. پس من فقط رفتم که ببینم آیا در، واقعأ قفل است یا نه
و دیدم قفل باز است».
پادشاه گفت: «آری، کلک در همین بود. در قفل نبود. قفل باز بود. من منتظر بودم
که یکی از شما پرسش واقعی را بپرسد و شما شروع به حل آن کردید؛ در همین جا نکته
را از دست دادید. اگر تمام عمرتان هم روی آن کار می کردید نمی توانستید آن را حل کنید.
این مرد، می داند که چگونه در یک موقعیت هشیار باشد. پرسش درست را او مطرح کرد».
این دقیقا مشابه وضعیت بشریت است، چون این در هرگز بسته نبوده است!
خدا همیشه منتظر شماست.انسان مهم ترین سوال را از یاد برده است… و سوال این هست:
“من که هستم…!؟

به آرامی آغاز به مردن می‌کنی اگر سفر نکنی، اگر کتابی نخوانی، اگر به اصوات زندگی گوش ندهی، اگر از خودت قدردانی نکنی.

به آرامی آغاز به مردن می‌کنی زمانی که خودباوری را در خودت بکشی، وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.

به آرامی آغاز به مردن می‌کنی اگر برده‏ عادات خود شوی، اگر همیشه از یک راه تکراری بروی، اگر روزمرّگی را تغییر ندهی، اگر رنگ‏های متفاوت به تن نکنی، یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی. تو به آرامی آغاز به مردن می‏کنی اگر از شور و حرارت، از احساسات سرکش، و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وامی‌دارند، و ضربان قلبت را تندتر می‌کنند، دوری کنی.

تو به آرامی آغاز به مردن می‌کنی اگر هنگامی که با شغلت‌ یا عشقت شاد نیستی، آن را عوض نکنی، اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی، اگر ورای رویاها نروی، اگر به خودت اجازه ندهی، که حداقل یک بار در تمام زندگیت ورای مصلحت‌اندیشی بروی.

امروز زندگی را آغاز کن! امروز مخاطره کن! امروز کاری کن! نگذار که به آرامی بمیری! شادی را فراموش نکن

نویسنده: پایلو نرودا

ترجمه :احمد شاملو

به خودم که برمی‌گردم، می‌بینم هنوز هم چیزهایی هست، هرچند کوچک، که می‌توانند دل‌هامان را به هم نزدیک کند، نگاهمان را به هم پیوند بزند و باعث شوندکه برویم تا دست‌های هم و به جماعت لبخند بباریم در زیر یک چتر، آنگاه تمام قد به تماشای دل‌هامان بایستیم و دعای باران را دوره کنیم.به خودم که برمی‌گردم، می‌بینم گاه آمدن زلزله‌ای هرچند خفیف ما را به آغوش هم می‌کشاند از ترس، و گاه آمدن باران ما را به دست‌های هم نزدیک می‌کند. آنقدر که می‌توانیم صدای پریدن‌های رنگ و تپیدن‌های دل‌هامان را در زیر یک چتر بشنویم.

به خودم که برمی‌گردم تو را می‌بینم که لبخند می‌باری. شانه به شانه من، زیر چتری از جنس شب که ریختن آسمان بر نوک کفش‌هامان را از ما دریغ می‌کند. به خودم که برمی‌گردم تو را می‌بینم. ماه‌ترین ماه را در آینه‌ای تمام‌قد و قدیمی با چشم‌هایی که در نزدیکی من قدم می‌زند و می‌رود تا خود خدا.

حالا شهر زیر پاهامان قدم می‌زند. حالا نفس باران تند می زند. حالا «آسمان نیز دانه دانه می‌ریزد روی دست برادری‌هامان»، حالا درختان به احترام ما عمود ایستاده‌اند و جوی‌های شهر آواز دسته‌جمعی می‌خوانند.

حالا سال، باران‌های نباریده بهاری‌اش را در تابستان نازل می‌کند و تازه یادمان می‌آید که «زیر باران باید رفت، زیر باران باید چیز نوشت... و زندگی را زیر باران باید برد.»

حالا به خود بازگشته‌ام، تو را می‌بینم که برادری‌ات را به یادم می‌آوری. به یادم می‌آوری که باید لبخندهامان را به جماعت ادا کنیم و بدون چتر بدویم تا ته باران، آنگاه خیسی‌مان را از ته دل بخندیم و پیراهن‌مان را در آفتابی مشترک به جماعت خشک کنیم.

حالا به خودمان بازگشته‌ایم با پیراهنی از آفتاب و نسیمی که یادش مانده که نوازشمان کند.

کسانی که زندگی خود را وقف بدست آوردن منافع مادی و ثروت کرده اند به شما خواهند گفت که احساس خوشبختی را در اموال خود نمی یابند. خوشبختی هرگز انعکاس ثروتهای مادی یک شخص نیست، بلکه انعکاس ثروتهای معنوی و احساسی او است. خوشبختی انعکاس تعداد روابط دوستانه ای است که هر کس می تواند داشته باشد، انعکاس تعداد افرادی است که در طول زندگی خود توانسته خوشبخت و هدایت کند، و نتیجه قدرشناسی از داشته ها است و نه میزان نارضایتی از نداشته ها. قدردان داشته هایتان در زندگی باشید و تا می توانید در خوشبختی و هدایت دیگران تلاش کنید و زندگیتان را بخاطر آنچه که هم اکنون هست دوست بدارید..

متن کامل در ادامه مطلب..

مردی وارد رستورانی شد و سفارش غذای مفصلی داد . پس ازسیر شدن ، مدیر رستوران را صدا زد و گفت :«من پولی ندارم چون بینهایت گرسنه بودم چاره ای جز این نداشتم.»
مدیر رستوران گفت :«به شرطی دست از سرت بر می دارم که به رستوران مقابل رفته و همین بلا را به سر آنها بیاوری!»
مرد خندید و گفت:« متاسفم ، قبلا به آن رستوران رفتم و اوهمین خواهش را ازمن کرد ومی بینید که مطابق دستورش عمل کرده ام!»
نکته : آنچه که برای خود دوست میداری، برای دیگران نیز دوست بدار، و آنچه را که برای خود نمیپسندی، برای دیگران هم مپسند.یک ضرب المثل معروف میگوید: «یک سوزن به خودت بزن، یک جوالدوز به مردم!»
ما انسانها وظیفه داریم که در هر کاری، رعایت حال دیگران را نیز بکنیم. یعنی همیشه خودمان را به جای دیگران بگذاریم، و با مردم طوری رفتار کنیم، که دوست داریم دیگران با ما همانطور رفتار کنند.کسی که به مشکلات و ناراحتی های دیگران اهمیت نمیدهد، باید حساب کند که آیا خودش میتواند همان مشکلات و ناراحتیها را تحمل کند، یا نه، به زبان سادهتر باید گفت: هر کس راضی شود که یک جوالدوز به تن دیگری فرو رود، باید با انصاف و مروت حساب کند که آیا خودش حاضر است یک سوزن به تنش فرو رود، یا نه؟ یک انسان موفق و آگاه ، کسی است که برای دیگران نیز به اندازه خودش، راحت و آسایش و حق استفاده از مواهب زندگی را بخواهد و اصولا آسایش و خوشبختی خود را، در آسایش و خوشبختی دیگران جستجو کند.
برگرفته شده از کتاب : از کوتهی توست که دیوار بلند است!
نوبسنده:سعید گل محمدی

روزی مرد میانسالی که کنار استخر ایستاده بود،زندگی خود رابه خطر انذاخت تا جوانی راکه درآب افتاده بود و دست و پا میزد ،نجات دهد…

جوان هنگامی که حالش جاآمد،نفس عمیقی کشیدو گفت: ” دستتون درد نکنه که زندگیمو نجات دادید.” مرد نگاهی به چشمهای او انداخت و گفت: ” قابلی نداره جوون! فقط توی زندگی ثابت کن که زند گیت ارزش نجات یافتن داشت…”

مردی تمام عمر خود رو صرف پول درآوردن و پس انداز کردن نموده و فقط مقداری بسیار اندکی از در آمدش را صرف معاش خود می کرد و در واقع همسر خود را نیز در این مکنت و بدبختی با خود شریک نموده بود.
تا اینکه روزی از روزها او به بستر مرگ افتاد و دیگر برایش مسلم گردید که حتما رفتنی است. بنابراین در لحظات آخر، همسرش را نزد خود خواند. از او خواست در آخر عمری قولی برای او بدهد و آن این بود که تمامی پول هایش را داخل صندوقی گذاشته و در کنار جسد وی در تابوت قرارداده تا او بتواند در آن دنیا آنها را خرج کند. همسرش در حالی که با نگاهی شفقت انگیز به شوهر در حال نزع می نگریست، قسم خورد که به قولش وفا کند.
در روز تشییع و درست وقتی که تمامی مقدمات فراهم شده بود و مامورین گورستان می خواستند میخ های تابوت را بکوبند، زن فریادی کشید و گفت: «صبر کنید یک سفارش او مانده که باید به اجرا بگذارم». سپس کیسه سیاهی را از کیفش بیرون آورده و آن را داخل صندوق کوچک درون تابوت قرار داد.
خواهر خانم که از شرح ما وقع خبردار بود با لحنی سرزنش آمیز به همسر متوفی گفت: «مگه عقل از سرت پریده؟ این چه کاری بود که کردی؟ آخه شوهرت اون پول ها رو چه جوری میتونه تو اون دنیا خرج کنه؟»
زن پاسخ داد: «من فردی با ایمان هستم و قولی را که به همسرم دادم هیچ وقت فراموش نکرده ام. اما برای راحتی او، تمامی پول ها رو به حساب خودم واریز کردم و براش یه چک صادر کردم که بعد از نقد کردنش، بتونه خرجشون کنه».

کوروش بزرگ یا کوروش کبیرمعروف به کوروش دوم نخستین پادشاه و بنیان‌گذار شاهنشاهی هخامنشی بود. کوروش بمدت سی سال، از سال ۵۵۹ تا سال ۵۲۹ پیش از میلاد، بر ایران سلطنت کرد.بخاطر بخشندگی، بنیان گذاشتن حقوق بشر، پایه‌گذاری نخستین امپراتوری چند ملیتی و بزرگ جهان، آزاد کردن برده‌ها و بندیان، احترام به دین‌ها و کیش‌های گوناگون و گسترش تمدن، شناخته شده‌است.ایرانیان کوروش را پدر و یونانیان او را سرور و قانونگذار می‌نامیدند. یهودیان این پادشاه را، به منزله مسیح پروردگار بشمار می‌آوردند، ضمن آنکه بابلیان او را مورد تأیید مردوک می‌دانستند.

1. دستانی که کمک می کنند پاکتر از دستهایی هستند که رو به آسمان دعا می کنند.
2. خداوندا دستهایم خالی است ودلم غرق در آرزوها -یا به قدرت بیکرانت دستانم راتوانا گردان یا دلم را ازآرزوهای دست نیافتنی خالی کن.
3. اگر میخواهید دشمنان خود را تنبیه کنید به دوستان خود محبت کنید.
4. آنچه جذاب است سهولت نیست، دشواری هم نیست، بلکه دشواری رسیدن به سهولتاست .
5. وقتی توبیخ را با تمجید پایان می دهید، افراد درباره رفتار و عملکرد خود فکرمی کنند، نه رفتار و عملکرد شما.
6. سخت کوشی هرگز کسی را نکشته است، نگرانی از آن است که انسان را از بین می برد.
7. اگر همان کاری را انجام دهید که همیشه انجام می دادید، همان نتیجه ای را میگیرید که همیشه می گرفتید .
8. افراد موفق کارهای متفاوت انجام نمی دهند، بلکه کارها را بگونه ای متفاوتانجام می دهند.
9. پیش از آنکه پاسخی بدهی با یک نفر مشورت کن ولی پیش از آنکه تصمیم بگیری باچند نفر.
10. کار بزرگ وجود ندارد، به شرطی که آن را به کارهای کوچکتر تقسیم کنیم .
11. کارتان را آغاز کنید، توانایی انجامش بدنبال می آید .
12. انسان همان می شود که اغلب به آن فکر می کند .
13. همواره بیاد داشته باشید آخرین کلید باقیمانده، شاید بازگشاینده قفل درباشد.
14. تنها راهی که به شکست می انجامد، تلاش نکردن است .
15. دشوارترین قدم، همان قدم اول است .
16. عمر شما از زمانی شروع می شود که اختیار سرنوشت خویش را در دست می گیرید .
17. آفتاب به گیاهی حرارت می دهد که سر از خاک بیرون آورده باشد .
18. وقتی زندگی چیز زیادی به شما نمی دهد، بخاطر این است که شما چیز زیادی از آننخواسته اید .
19. من یاور یقین و عدالتم من زندگی ها خواهم ساخت، من خوشی های بسیار خواهم آورد
20. من ملتم را سربلند ساحت زمین خواهم کرد، زیرا شادمانی او شادمانی من است.کوروش کبیر

بنشین تا پرندگان هراس بر شانه‌های ما به آرامش برسند، در جا پای جوانی‌‌مان تخم بگذارند، بچه متولد کنند، تا همهمه بچه گنجشک‌ها سرشاخه‌ها را بپوشاند، تا صدای صبحگاهی‌شان خواب علفزار را بیاشوبد که: آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد.

بنشین مرد من، مرد فصل‌های آمده و نیامده من، اسطوره مرد، مرد قصه‌های ناتمام مادربزرگ در شب‌ناله‌ شبان و گرگ، قصه ناتمام مادربزرگ در شب شیهه اسبان لشکر سلم و تور، قهرمان قصه‌های امیر ارسلان و حسین کرد شبستری کودکی‌های من. مردی که کودک رویاهایم را به امید تو بزرگ کردم و هر روز برای تو لباس عروسی‌ام را امتحان کردم.

بنشین مرد من، بنشین زیر تیغ آفتاب ولی در کنار من، بنشین زیر سایه آسمان و دست بگذار روی شانه‌ام تا ایمان بیاورم که تو، بعد از 40 سال زندگی مشترک، هنوز در کنارمی و هنوز دستانت بوی گیسوان خیس مرا می‌دهد که جز تو از ماه و خورشید هم پنهان‌شان کرده‌ام.

بنشین مرد من، بنشین و دست بگذار روی شانه‌ام که زیر باران‌های تند شمال به دنبال تو دویده است. دست بگذار روی دست‌های من که فقط در کنار تو آرام می‌گیرد و با دست‌های تو از خود می‌رود تا خدا. دست‌های من از تبار درختان دویده در باد نیست، دست‌های من از قبیله داس‌های تشنه و تبرهای تیره‌بخت نیست. دست‌های من با دعاهای نیمه شب و نیایش صبحگاهی مأنوس‌اند و برای زندگی مشترکمان هزار رکعت خوانده و نخوانده دارد.

مرد مهربان من بنشین پا به پای هم زندگی را پیر کنیم. پا به پای هم آسمان را به مشت بگیریم و پا به پای هم بدویم تا فرداهایی که حتما آفتابی است.

مرد من بنشین تا غبار از چهره من برخیزد، بنشین تا من لبخند بریزم به پایت و از خودم فاصله بگیرم تا به تو برسم. مرد من بنشین.

آخرین باری که دیدمش پانزدهم آگوست بود. درست شب قبل از اعدامش!
اصولا شب قبل از اعدام نمی ذارن که کسی به فرد اعدامی نزدیک بشه.اون شب ها من با شادی زیاد به تخت خودم می رفتم و روز بیست و هشتم آگوست رو انتظار می کشیدم و همش صحنه ای که قرار بود آزاد بشم رو برای خودم تو ذهنم مرور می کردم.

نیمه شب بود که یه عده با صدای خیلی زیاد درب سلول ما رو باز کردند و ادوارد زندانبان که بین بچه ها به “ادوارد” معروف بود، با لگدهای آرومی که به کتف من می زد من رو بیدار کرد. من روی پایین ترین تخت از تختهای سه طبقه زندان می خوابیدم چون به خاطر مشکل کلیه ام باید چندین بار به توالات می رفتم.ادوارد از من خواست که باهاش بیرون برم و بدون اینکه به من چیزی بگه من رو به سمت اتاق زندانی های اعدامی می برد!

متن کامل در ادامه مطلب..

چند روزی به آمدن عید مانده بود. بیشتر بچه ها غایب بودند، یا اکثرا رفته بودند به شهرها و شهرستان های خودشان یا گرفتار کارهای عید بودند. اما استاد بدون هیچ تأخیری آمد سر کلاس و شروع کرد به درس دادن. استاد خشک و مقرراتی ما خود مزیدی شده بر دشواری  .

بالاخره کلاس رو به پایان بود که یکی از بچه ها خیلی آرام گفت: استاد! آخر سالی دیگه بسه!

استاد هم دستی به سر تهی از موی خود کشید!

و عینکش را از روی چشمانش برداشت و همین طور که آن را می گذاشت روی میز خودش هم برای اولین بار روی صندلی جای گرفت..

متن کامل در ادامه مطلب..

ادامه داستان در ادامه مطلب..

به تو که نگاه می‌کنم، پرندگان دانه‌دانه از آسمان می‌آیند، می‌نشینند روی شانه من که حالا شکسته‌تر راه می‌رود زیر سایه آسمان و می‌دود به سمت آخرین قطاری که روزی از راه می‌رسد با مسافرانی که اسم کوچک‌شان را در گوش هم زمزمه می‌کنند؛ مسافرانی که فقط بلدند ساز دهنی بزنند با لب‌هایشان و همدیگر را تعارف کنند به دیروز.

رد چشم‌هایت را که می‌گیرم، می‌رسم به فرداهایی بلند که گذشتند بی‌آن‌که ابری در گوشه‌ای از آن با سنگریزه‌ای درددل کرده باشد.

رد چشم‌هایت را که می‌گیرم، می‌رسم به درختانی که به حریم آسمان دویده‌اند با میوه‌هایی از گنجشک‌های نارس، از قناری‌های ناتمام. می‌رسم به باغی از آواز که در آغاز خودش مانده است.

نه نه نه، می‌رسم به دریایی از لبخند، به اقیانوسی آرام از نگاه، می‌رسم به خدایی که همان نزدیکی است.

رد چشم‌هایت را که می‌گیرم می‌رسم به پریانی پرده‌نشین که با وضوی هم نماز می‌خوانند و از لب‌های هم نیایش می‌شوند.

چشم‌های تو فرشتگانی نورس‌اند، پریانی نابالع که سر روی شانه هم می‌گذارند و خواب‌های ندیده‌شان را بلند‌بلند تعریف می‌کنند برای پلاک‌های زوج و فرد کوچه.

چشم‌های تو کلماتی کلیم دارند، واژگانی نورانی و جملاتی که فعل‌هایشان آفتابی‌ است. من ایمان دارم به لبخندی که از چشم‌های تو می‌بارد، به دست‌های تو که تازه از آسمان برگشته‌اند و به نگاه آفتابی‌ات که در فردا راه می‌رود.

با من فقط با لب‌های خودت حرف بزن، لب‌هایی که از نفرین باکره است، لب‌هایی که فقط زلالی را تلاوت می‌کند.

حالا به تو نگاه می‌کنم و فردا می‌دود در تک‌تک سلول‌هایم و می‌رسم به خورشید‌های چادرنشینی که تا پیری، جوان می‌مانند.