روانشناسی مُدرن

خانواده پایه گذار بخش مهمی از سرنوشت انسان است و در تعیین سبک زندگی، اخلاق، سلامت و عملکرد فرد در آینده نقش بزرگی به عهده دارد، زیرا خانواده اولین کانونی است که فرد در آن قرار می‌گیرد. کودک در خانواده به دنیا می‌آید و اولین تعاملات خود را با محیط آغاز می‌کند. در این کانون تاثیر و تاثرات متقابل آغاز می‌شود و او کم‌کم در فرآیند رشد و اجتماعی شدن قرار می‌گیرد..

خانواده مرکز عشق و عاطفه است و نیز امن‌ترین مکانی است که دختران می‌توانند هم در آن رشد کنند و هم آداب زندگی را بیاموزند، زیرا آنها نقش بسیار مهمی در خانواده و جامعه دارند. همچنین آنها در آینده مسئولیت اداره کانون خانواده را که مهم‌ترین عنصر یک جامعه است، عهده‌دار می‌شوند و وظیفه تربیت نسل‌های آینده نیز به عهده آنهاست..

اوایل ازدواج می‌گفت که بچه‌ها را دوست ندارد و دلش نمی‌خواهد بچه‌دار شود، اما فکر می‌کردم که این یک حس گذراست و به مرور زمان به مادر شدن علاقه‌مند می‌شود. نمی‌توانستم باور کنم زنی در آرزوی مادر شدن نباشد، اما با گذشت چند سال و جدی‌تر شدن سوالات اطرافیان در مورد بچه‌دار شدن ما و اصرار خودم برای این‌که جمع‌مان را سه نفره کنیم، متوجه شدم همسرم اصلا تمایلی به مادر شدن ندارد و نمی‌خواهد به هیچ‌وجه بچه‌دار شود، نمی‌دانم چگونه او را راضی کنم. همسرم زن خوبی است و دوستش دارم، اما به هیچ وجه نمی‌توانم دور پدر شدن را خط بکشم..

زندگی امروز، بالارفتن هزینه‌ها و زیاد شدن توقعات همگی دست به دست هم داده‌اند تا پدر و مادر برای گذران امور تلاش کنند. وقتی نفر سوم از راه می‌رسد و مرد خانواده تبدیل به پدر خانواده می‌شود، کارها کمی به هم گره می‌خورد. از یک طرف گذران زندگی سخت‌تر می‌شود و از طرف دیگر اگر تا دیروز نبودن او فقط برای همسرش احساس تنهایی ایجاد می‌کرد از امروز نبودن او مساوی است با کمبود پدر، کمبودی که با هیچ چیز دیگر جبران نخواهد شد. مردان خسته‌ای که برای رفاه خانواده تلاش می‌کنند، اما فرزندان از حضورشان محروم می‌‌شوند، بنابراین نتیجه برعکسی از تلاش‌هایشان می‌گیرند..

امروزه مادران نقش مستقیم و پررنگ‌تری در تربیت فرزندان دارند و آن اقتدار و ابهت پدر که فرزند را دربند پیروی از قوانین و قید و بندهای خاص زندگی می‌کرد، بسیار کمرنگ شده است. در این زمانه پدر خوب را پدری می‌دانند که خانه و سرپناهی برای خانواده مهیا و به خوراک و پوشاک فرزندان رسیدگی کند. اما آیا وظایف پدر خانواده فقط به نان‌آور بودن ختم می‌شود؟ آیا می‌دانید شانه خالی کردن پدر از تربیت فرزندان و واگذار کردن محض آن به مادر، ارتباط فرزندان بخصوص دختران را که آسیب‌پذیرترند با فضای بیرونی دچار مشکل می‌کند و احتمال دارد که این جنس لطیف و ظریف در موقعیت‌های مختلف اجتماعی و بخصوص در شناخت جنس مخالف نتواند واقعیت را درک کند و دچار مشکل شود؟