روانشناسی مُدرن

پاسخ تقويت‌كننده به گستاخي خردسالان سبب مي‌شود قبح گستاخي در نظر آنان از بين برود و به خود براي اين بي‌ادبي‌ها مجوز بدهند.

اما برخوردهاي تند و خشن هرگز حلال مشكل نيست.

پرتاب‌كردن اجسام، زدن مادر و پدر و جيغ‌هاي ممتد از جمله نمونه‌هاي ديگر پرخاشگري و گستاخي در خردسالي است.

اما در سنين مدرسه پرخاشگري‌ها و گستاخي كودكان اشكال واضح‌تري به خود مي‌گيرد. در خيابان بوضوح مي‌بينيد كه كودك پدر خود را دعوا و حتي كتك مي‌زند. بر سرش داد مي‌كشد و والدين را مجبور مي‌كند كه به خواسته غيرمعقولش تن دهند.

از همان ابتدا والدين نبايد از كوچك‌ترين رفتار زشت و ناپسند كودك خود بگذرند. برخورد قاطع والدين كودك را نسبت به رفتار خود هشيار مي‌سازد.

وقتي اين رفتار‌ها با درخواستي غيرمنطقي توام باشد بهترين و اصولي‌ترين واكنش والدين مقاومت مطلق و بي‌چون و چرا با اين موضوع است. تاكنون هيچ كودكي از جيغ و داد مريض نشده است.

به كودك خود بگوييد كه اين درخواست تو به دليل اين كه در حال حاضر غيرمنطقي است، عملي نمي‌شود و هر زمان كه خودم صلاح دانستم برايت عملي خواهم كرد.

اگر در منزل هستيد به او بگوييد به اتاقش برود و در حالي كه در اتاق باز است تا اطلاع ثانوي از اتاق بيرون نيايد.

ساعتي كم محلي به او مشكل را حل مي‌كند. مادري را مي‌شناسم كه درآمد روزانه‌اش ده هزار تومان است كه000​3 تومانش را خرج خواسته‌هاي كودكش در مسير مهدكودك تا خانه مي‌كند.

يعني هنوز به خانه نرسيده 30 درصد درآمدش را براي خواسته‌هاي غيرمنطقي فرزندش هزينه كرده است. فقط براي اين كه نمي‌تواند تحمل كند او جلوي ديگران جيغ مي‌كشد و التماس مي‌كند، به او مشت و لگد مي‌زند. نه طاقت اشك‌هاي او را دارد نه تحمل اين كه مردم فكر كنند دارد به بچه ظلم مي‌كند.

بچه‌هاي گستاخ اين‌طور رفتارهاي خود را گسترش مي‌دهند.

سعي كنيد هرگز مقابله به مثل نكنيد و از سر خشونت با او رفتار نكنيد. مقاومت داشته باشيد و منتظر بمانيد.

به اين شيوه شما به كودك كمك مي‌كنيد بهتر و زودتر با جهان بيرون آشنا شود و رابطه‌اي خوب و دوستانه با طبيعت برقرار نمايد. علاوه بر اين، به حفظ سلامت جسمي و روحي او نيز كمك بزرگي مي‌كنيد.

فراموش نكنيد كودكان به طبيعت نياز دارند؛ بنابراين از همين امروز با فرزندتان از خانه خارج شويد و در طبيعت بگرديد، مطمئن باشيد اين كار به نفع هر دوي شماست. بچه‌ها در هر مكاني كه زندگي مي‌كنند، بايد ساعاتي را از خانه خارج شوند، در طبيعت و فضاي باز بازي كنند، لباس‌هايشان كثيف و حتي پاره شود و پس از آن شاد و سرحال به خانه برگردند.

شما خودتان حتماً مورچه‌هاي زيادي را ديده‌ايد كه از درخت بالا مي‌روند، حلزون‌هايي كه به تنه درختان چسبيده‌اند و حشراتي كه آرام و راحت روي چمن‌هاي باغچه راه مي‌رفته‌اند، اما متاسفانه بچه‌هايي كه در اين دوران زندگي مي‌كنند، چندان فرصتي براي تجربه‌كردن اين موارد ندارند. پس وظيفه پدر و مادر و مراقبان كودك كمي دشوارتر از قبل مي‌شود؛ حالا آنها بايد بيشتر به كودك كمك كنند با طبيعت آشنا شود و بايد شرايطي را برايش فراهم كنند كه بتواند براحتي در فضاي باز بگردد.

جالب است بدانيد تحقيقات نشان داده انسان به طور ذاتي به طبيعت علاقه‌مند و به نوعي به آن متصل است، اما وقتي بچه‌ها بيشتر زمان خود را در خانه و در فضاي بسته سپري مي‌كنند،به تدريج اين حالت را از دست مي‌دهند. البته در پي آن بايد منتظر بروز مشكلات و عوارضي مانند افسردگي، چاقي و اختلالات كمبود توجه نيز باشيد. در مقابل محققان مي‌گويند بچه‌هايي كه بيشتر با طبيعت در ارتباط هستند، مفاهيم و نكات جديد را بهتر مي‌آموزند و استرس كمتري را نيز تجربه مي‌كنند.

وقتي كودكان در طبيعت هستند، تمام حواس‌شان فعال مي‌شود؛ آنها چيزهاي جديدي را مي‌بينند، مي‌شنوند، لمس مي‌كنند و حتي گاهي مي‌چشند. بنابراين كاملاً طبيعي است كه در صورت ايجاد نكردن چنين شرايطي، حس شگفتي و لذت حضور در طبيعت نيز از كودك گرفته شود.

بهترين كاري كه شما به عنوان والدين كودك مي‌توانيد براي او انجام دهيد، اين است كه خودتان با اشتياق و تمايل در طبيعت حضور پيدا كنيد. مي‌توانيد گلدان كوچكي تهيه كنيد و به كودك اجازه دهيد‌ مراقب گياه باشد؛ كودك خودش بايد به آن آب بدهد، خاكش را به كمك شما عوض كند، دانه‌‌ها را داخل خاك بكارد و علف‌ها و برگ‌هاي هرز را جدا كند. پياده‌روي در پارك نزديك خانه هم شيوه‌اي موثر و مناسب براي آموزش كودك و حضور در طبيعت است. در ضمن، مي‌توانيد از او بخواهيد برگ‌هاي زيباي روي زمين را براي خودش‌ جمع كند، شكل درختان و بوته‌ها را ببيند و با شما درباره آنها صحبت كند. اگر هم لباس‌هاي كودك كثيف و خاكي مي‌شود، نگران نباشيد؛ حضور در طبيعت براي سلامت روحي او مفيد بوده و راه‌حلي براي مشكلاتش است نه اين‌كه خودش مشكلي غيرقابل حل باشد.