روانشناسی مُدرن

درد بچه‌هاي يكي‌يكدانه اغلب از اين جنس است، ولي شايد كساني هم پيدا شوند كه از تنهايي و نداشتن برادر و خواهر شكايت ندارند و برعكس از اين فرصت براي پيشرفت بيشتر استفاده مي‌كنند. با وجود اين بيشتر روان‌شناسان نگران تك فرزند‌ها هستند، همان‌هايي كه خودشان طعم خواهر و برادر و نسل بعدي آنها لذت داشتن عمو، عمه، خاله و دايي را نمي‌چشد.

روان‌شناساني كه اين طرز تفكر را دارند مي‌گويند، تك‌فرزند‌ها در طول زندگي هميشه تنها هستند و چون تنها نقطه اتكايشان، پدر و مادر است وقتي آنها را از دست بدهند چون همراه و همدل ديگري ندارند، دچار مشكلات رواني مي‌شوند. به گفته اينها، تنها فرزندان خانواده چون هميشه در محور توجه قرار دارند، گرفتار خودخواهي و تماميت‌‌خواهي نيز مي‌شوند، چون زندگي به آنها آموخته كه همه چيز در سريع‌ترين زمان بايد تنها در اختيار آنها قرار بگيرد.

البته تك فرزندها كه محصول ازدواج ديرهنگام​ و مشغله‌هاي كاري و گرفتاري‌هاي اقتصادي زوج‌ها هستند، هميشه هم آدم‌هاي ناموفق و مشكل‌داري نيستند، چون كارشناسان خبره تربيتي​اي هستند كه معتقدند برخلاف تصور همگاني كه تك فرزندي را سبب كاهش كيفيت رشد و تربيت كودك مي‌دانند با به كارگيري شيوه‌هاي درست تربيتي مي‌توان از آسيب‌هاي احتمالي و جبران كمبودهاي ناشي از نبود فرزندي ديگر در محيط خانه پيشگيري كرد. جان كلام ​اين است، اگر اساس ديدگاه پدر و مادر اين باشد كه تك فرزندي هرگز به معني گوشه‌گيري و محدودبودن روابط اجتماعي نيست، آن وقت نتيجه اين مي‌شود كه تك فرزندها نيز آدم‌هايي موفق و با اعتماد به نفس كه خودشيفته و خيالپرداز نيستند بار خواهند آمد.