روانشناسی مُدرن

در واقع بايد بدانيم متخصصان كودك مي‌گويند بچه‌ها همگي از نظر بيولوژيكي ترسو هستند، بنابراين كاملا طبيعي است كه براي مقابله با مشكلات و سختي‌ها به مادر و پدر پناه ببرند و حمايت آنها را بخواهند. اما اگر مادر يا پدر نتوانند به‌درستي به اين نياز پاسخ دهند، مسلما بايد در انتظار كودكي لوس و وابسته هم باشند.

خيلي از مادرها مي‌گويند در اين زمينه كاري از دست‌ آنها ساخته نيست و نمي‌توانند ناراحتي فرزندشان را ببينند. اما آيا واقعا يا بايد فرزندي لوس تربيت كرد يا اين‌كه او را ميان مشكلات تنها گذاشت؟ راه‌حل بهتري وجود ندارد كه هم منطقي‌تر باشد و هم موجب اذيت و آزار كودك نشود؟

روان‌شناسان مي‌گويند مادراني كه آهسته و متناسب با سن و فهم كودك، او را تشويق مي‌كنند با دنياي بيرون آشنا شده و به‌درستي با آن روبه‌رو شود، معمولا در اين مورد مشكل كمتري دارند.

شايد اين موارد ساده و حتي از نظر شما خنده‌دار به نظر برسد؛ اما اگر مي‌خواهيد فرزندتان را لوس تربيت نكنيد، از همين دوران كودكي اجازه دهيد با زندگي و واقعيت‌هاي آن آشنا شود. مثلا وقتي فرزندتان گريان و ناراحت از مدرسه به خانه برمي‌‌گردد و مي‌گويد دوستانش او را تنها گذاشته‌اند، بهتر است به جاي اين‌كه فرداي آن روز با عصبانيت راهي مدرسه شويد و معلم و ناظم و مدير را بازخواست كنيد كه چرا مراقب رفتار ساير دانش‌آموزان نيستند، به حرف‌هاي او گوش دهيد و بگوييد خودش بايد سعي كند علت رفتار آنها را بفهمد. در ضمن لازم نيست زماني كه كودك درباره همكلاسي‌هايش حرف مي‌زند، با او همدردي كنيد؛ همين كه شنونده خوبي باشيد، كافي است. كودك بايد متوجه شود خودش تنها كسي است كه مي‌تواند علت بدرفتاري دوستانش را بفهمد و آن را حل كند.