خلوت سفید

ترانه ای سفید در راهست
دریغا که سرخی غروب
 خون آلودش می کند
 خوشا خلوت تو
 که در آن
 نه گرگ و میشی ست
 تا چشم گرگها را باز کند
 نه صبح صادقی
که دقایقی بعد
به کذب آن رسیم
و نه خستگی نور و آفتاب
تا پذیرای شب شویم
خوشا خلوتت
 که تنها صدا است
 و ترانه
 در شبی که
 هیچ کس را بدان راه نیست