روانشناسی مُدرن

گرچه قهر مي‌تواند جايگزين صحيحي براي تنبيه بدني باشد، اما بايد يادتان باشد در قهر با فرزندتان به چند نكته توجه كنيد:

نكته اول: وقتي مي‌خواهيد با او قهر كنيد بايد دقيقا برايش توضيح بدهيد كه چه خطايي از او سر زده است.

نكته دوم: به كودك بفهمانيد چه مدت با او صحبت نخواهيد كرد. براي مثال بگوييد «سلمان‌جان! چون بي‌ادبي كردي و حرف‌هاي نامناسبي زدي، من و پدر تصميم گرفتيم تا نيم ساعت با تو قهر باشيم. بنابراين از همين حالا تا نيم ساعت ديگر پاسخت را نمي‌دهيم.»

نكته سوم: نگذاريد قهرتان با كودك طولاني شود چون ممكن است به اين شرايط عادت كند و ديگر قهر براي او به معناي يك واكنش تنبيهي براي رفتار بدش نباشد.

نكته چهارم: معمولا اين گونه است كه وقتي با كودك قهر مي‌كنيم او بلافاصله پس از قهر به ما مراجعه مي‌كند و التماس مي‌كند كه او را ببخشيم. هرچند تماشاي كودكي كه التماس مي‌كند پدر يا مادر با او آشتي كنند خيلي ناراحت‌كننده و پر احساس است، اما ما به شما هشدار مي‌دهيم كه قهرتان را به هيچ‌وجه نشكنيد تا سرانجام مهلت آن سر آيد. مي‌دانيد چرا پافشاري مي‌كنيم كه دوره قهر تمام شود؟

اگر بخواهيد هر بار با التماس‌هاي كودك او را ببخشيد و از قهر منصرف شويد، فرزندتان به مرور زمان در مي‌يابد پدر و مادرش به‌واسطه پافشاري او، مي‌توانند از تصميم‌شان انصراف دهند و اين درس خوبي براي يك كودك نيست.ضمن اين كه او نتيجه مي‌گيرد مي‌تواند از التماس‌كردن به عنوان ابزاري براي گول‌زدن شما يا تحت فشار گذاشتنتان استفاده كند.

نكته پنجم: شما هم پدر و مادرهايي را ديده‌ايد كه با فرزندشان قهر مي‌كنند و بعد زير لب غرغر مي‌كنند يا از صفات بد بچه‌شان مي‌گويند و... اين روش درست نيست! شما قهر كرده‌ايد تا او اصلاح شود پس اجازه توهين و تحقير را نداريد، بلكه فقط گفت‌وگو با او را متوقف كرده‌ايد.

نكته ششم: قهر را عمومي نكنيد براي مثال اگر فرزندتان به مدرسه مي‌رود، هيچ لزومي ندارد در حضور اولياي بقيه دانش‌آموزان يا وقتي در جمع همكلاسي‌هاي فرزندتان هستيد به قهر با او اشاره كنيد براي مثال «بچه‌ها! من كه با پسرم قهر هستم، اما شما به او بگوييد اگر مي‌خواهد مي‌تواند توي اين دفترچه نقاشي كند!» اين رفتار شما باعث مي‌شود اولا كودكتان در برابر همسن و سال‌هايش تحقير شود و ثانيا قبح قهربودن والدينش براي او از بين برود.