امید

رنج و عذابم دهید
شرنگ نابم دهید
 وحشی و سنگین دل و دژخیم وار
همچو گنه کرده عقابم دهید
 نهان کنید آب جگر ساز را
 نشان صحرای سرابم دهید
چون طلبم راحت نوشین مهر
به سنگ کوبنده ، جوابم دهید
کور و فرمانده به بیراه درد
 قدرت چاپار شتابم دهید
تیغ سبک قدر ، گمانم کنید
در عطش بادیه ، آبم دهید
شمع فروزنده عیشم کُشید
تیرگی پر ّ عذابم دهید
 بی اثر مستی نوش آفرین
 تلخی صد خم شرابم دهید
بچشم قحطی زده و شوره زار
 سرشک بسیار سحابم دهید
 همچو یکی زاهد پرهیزگار
دلهره ی روز حسابم دهید
زجر عتابم دهید
 سوز ربابم دهید
............
.............
ولیکن از این دل امیدوار
 کس نتواند که بگیرد امید !