گفتگو

 گفتم :‌ای پیر جهان دیده بگو
 از چه تا گشته ، بدینسان کمرت /
 مادرت زاد ، به این صورت زشت ؟
 یا که ارثی است تو را از پدرت ؟
 ناله سر داد : که فرزند مپرس
 سرگذشت من افسانه ست
 آسمان داند و دستم ،‌که چه سان
 کمرم تا شد و تا خورده شکست
 هر چه بد دیدم از این نظم خراب
همه از دیده ی قسمت دیدم
 فقر و بدبختی خود ،‌ در همه حال
 با ترازوی فلک سنجیدم
 تن من یخ زده در قبر سکوت
 دلم آتش زده از سوزش تب
همه شب تا به سحر لخت و ملول
 آسمان بود و من و دست طلب
 عاقبت در خم یک عمر تباه
 واقعیات ، به من لج کردند
 تا ره چاره بجویم ز زمین
کمرم را به زمین کج کردند