به کارهای خانه میرسم ، تا
مادرم آخرین رجهای قالی را که یک سال پیش شروع کرده بود گره بزند تا دوباره بوی نان تنوری فضای خانه را پرکند و من بی واهمه از
مقابل بقال
محل رد شوم و سرم را بلند نگه دارم که تا ساعتی دیگر پول کیسه ی آرد سال
قبل را پرداخت خواهم کرد…از آنجا به نزد دوره گردی می روم که هر روز با
وانت قراضه اش بساط پهن میکند و آن روسری صورتی رنگی را که خواهر کوچکم
دوست داشت ورانداز میکنم و از فروشنده می خواهم آنرا بپیچد و نگه دارد . که
بی درنگ با پول برخواهم گشت.
بر تپه می نشینم منتظر ، دور دست را نظاره
می کنم ، دلال قالی از دور نمایان می شود و من در تب و تاب اینکه چقدر
چانه خواهم زد تا دسترنج یک سال مادرم به مفت تاراج نشود..
شب به خانه می آیم، صدای سرفه ی مادر
امانش را بریده و من روی آن را ندارم که بگویم دیگر عطاری محل به نسیه دارو
نمیدهد و نه آردی برای نان پختن خریدم و نه آذوقه ای ، و باید هنوز خواهرم
روسری پاره ی پارسال را سر کند که پول قالی را درست در همان جیب گذاشتم که
سوراخ است…
