کاش

کاش من هم همچو بلبل می شدم
بی قرار از رویش گل در بهار
کاش همچون چشمه جاری می شدم
از فراز کوه تا آن جویبار
کاشکی دستم پرِ پرواز بود
می گشودم بال و پر از بهر یار
کاشکی هرگز نمک زاری نبود
تا نروید نوگلی در شوره زار
کاشکی عاشق چو مجنون می شدم
تا ندانم چرخش این روزگار
کاش با افکار خود پُل می زدم
بین قلب خویش با قلب نگار
کاش با آن زخمه چنگی می زدم
برکمند موی دلبر همچو تار
کاش در قلبش دل سنگی نبود
تا بداند زعشق اویم بی قرار
کاش چون ماهی شناور می شدم
در یَم عشقش که تاگیرم قرار
کاش چون آن تابش ِ «جاوید» مِهر1
پرتو افشان میشدم بر قلب یار
تا کنم روشن دل خاموش او
تا بریزد مِهر2همچون آبشار
1-(خورشید)
2- (محبت)