سوزش پُر تاول

لحظه ای به اعماق زمان
 شکفته
چون روحی آزاد
 دالان های بی پایان
 گسترده در اعماق زمان
و هر چیز شعله ی تندیسی باستانی از سنگ است
 با پیکانی که بر قلب هر شکوفه نشسته است
می آییم و
 می رویم
 با چشمانی که سوزشی پر تاول را
 یک باره
 حس می کند
 و فواره ها
 همه تارتر
از سرنگون می شوند
فضایی نیست
 فقط عادتی است که استنشاق می کنیم
 و دروازه های هستی
هنوز
باز است
 منفجر شده
 چون کره ای مسکونی
 تندیس باستانی ِ فصل ها
 عظیم
 چون رویش مدفون آفتاب و خاک
نقشه ی هویش را می گسترند
 و جهان
 چیزی جز یک تکرر خالی نیست
تاری گسترده
 سوزش تاول ها
 با کبوترانی که انگار اصلا نبوده اند
 و فقط بر فراز این کبود یخ زده
 خشکیده اند
 سرنگون
 چون هواپیمایی که دیگر سرنگون خواهد شد
 در گذر
 گذر آسمان و زمین
 زمانه همیشه شکل مخدوشی را
 چون لهیب آتش
 بر همه ی درها و دیوار ها کوفته است
 در فضایی که آتش می زند
 شوره زار و کویر
 به هیأت شهر در آمده اند
 معماری مسموم
کره ای که دیگر مسکونی نیست
 در تندیس مدفون آفتاب و خاک
 لحظه ای به اعماق زمان
 شکفته
چون روحی آزاد