آنگاه زمین ...

آیا زمین
با این زلال آبی آرام
پا در رکاب خواهد شد؟
آیا غبار فاصله ها را
- این بعد بی نهایت
این از حصار دور -
با خنده ای به مهربانی دریا
خواهد پوشاند

دردا که دستهای خون آلود
با ساطور های آخته
از گورها به نعره کوهی
قیام خواهند کرد
و این زلال آبی آرام را
با خاک، با لجن
آلوده خواهند کرد

بارانی از خون
با وسعت تمامی دریا ها
کوه ها و بیابان ها

با مدتی بعید
- صدها هزار سال -
خواهد بارید
آنگاه
پاکی و مهربانی
نعمات این نعیم
چون آیات تنزیل
دل ها را ترک خواهد گفت
و زمین را بدرود
و نور موهبت، به صورت مرغی
از شاخه های کوه پرواز خواهد کرد
و شب بر زمین جاری خواهد شد

زمین تنها خواهد ماند
تنها تر از ازل
تنها تر از همیشه
و با گیاه دیگر
دیگر کرامتی نه که شاخی بر آورد
برگ و بری دهد

از آب حکم جاری بودن
و از پرنده حکم سرودن
بر خواهد خاست
و سر زنیزه ها به تهنیت هم
پیاله های خون را
خواهند نوشید
زمین تنها خواهد ماند
حیوان تنها
و گیاه تنها

تهران مهر ماه 1340