خَلوَتگهِ غمناکِ سبز

توی این خَلوَتگهِ غمناکِ سبز
که با تو بودنُ یادم میاره
توی این گهواره ی دیروز ِ ما
دستِ من دستِ تو رو کم میاره

روی این صندلی ما نشسته بودیم، من و تو
تو به من ذل زده بودی، مَن ِ بی خَبَر به تو
تو ازم قول میگرفتی که همیشه بمونم
من همیشه عهد میبستم با دل ِ تنهای تو

توی این خَلوَتگهِ غمناکِ سبز
یه روزی با یه فرشته من میام
تا بگم کی هستم، از کجا میام
تا بگم از زندگی من چی میخوام

رفتن ِ تو باورم شُد تا که برگشتی دوباره
تویی که نجُستی جُز من توی شبهات یه ستاره
اما ایندفعه دل ِ من تو رو تنها جا میگذاره
آخرین مِصرَع ِ این شعر روز ِ اول ِ بهاره