پایت را آرام بگذار

 هنگامیکه شب پاورچین ، پاورچین قدم بر روی چشم ها می گذارد
و برگها بدون هیچ ناظری تا صبح کوچه ها را می روبند
و با همهمه ی خود آواز پیروزی بر بهار سر می دهند
تو با خیالی آسوده درون ننو در فکر زمستانی
و سردی آن را به باور می رسانی
شاید در آن موقع افکارت پریشان در بزنند
و با گذشته ات به میهمانی سردی تو بیایند
و تو سکوت و بهت را نثارشان خواهی کرد
با دستانی گرم و رویی شسته
در آن هنگام دیوار تو را به گذشته ای دور خواهد برد
و صدای هوهوی قطار را نخواهی شنید
و غرق خواهی شد در افکاری سیال
چون حباب
پایت را آرام بگذار
شاید موری خواب آشفته ی تو را به نظاره نشسته باشد
و شاید صدای پایش کنون را به تو برگرداند
پایت را آرام بگذارد
آرام