زنجيره ی تبار من!
فرزند عشقی ام
به قالب فررخ نشسته ام
عين القضات رنج
به عزت حلاج غنوده ام!
عارف مراست
مزدک و
جوهر عطار اشگ من!
عشق هنر ز مانی نقاش
ربوده ام!
آفاقه گی
ز صادق و
شمس سپه سال
مخته ام!
گوش کن سخن
ز مسعود سعد ما
هر جا سخن
به راستی و
قامت کلکم
سروده ام!
