پنجشنبه ۲۴ آذر ۱۳۹۰ ساعت 2:1 |
|
نوشته شده به دست روانشناسی مدرن | ( )
تو و من
تو و من محتاج وجودیم.
تو در من تن می جوی،
و من در تو جان.
و نابودی امید برگرداندن جسم است به جان.
حقیقت در تهیگاه گرم می راند خیز.
اشک من برهنه می شود،
و او رها.
شوری لب هایم تلخی عشق را می چشاندت آیا؟!
