مادر بزرگ

سالخورده تکیده اما بالا بلند
‫مادر بزرگ بر فراز تپه های دور دست
‫چشم در راه به تماشای اسمان ایستاده.
‫نوای حافظ می سپارد به باد.
‫"گر چه یاران فارغند از یاد من
‫از من ایشان را هزارن یاد باد"
‫قاصدک ها می رقصند با باد عصرگاهی
‫فوجی پرنده است در افق
‫دور می شوند یا نزدیک پیدا نیست.
‫خواهر کوچکترم و من
‫نفس نفس و با شتاب
‫در کشاله ی کوهستان به سوی او
‫دور می شود یا نزدیک پیدا نیست.