درمانگر در درمان، چیزی بیش از پذیرش، گرم بودن، احترام و علاقه ارایه می‌دهد. این خصوصیات شخصی برای روانشناس بالینی شدن کافی نیستند. عقل و درک متعارف چنین حکم می کند که یک نفر برای آن که رواندرمانی انجام بدهد باید کاملاً علاقه‌مند به دیگران باشد.
انواع رواندرمانی ها:
روان درمانی های حمایتی و بینشی:
-روان درمانی تحلیلی که مبتنی بر فنون و صورت بندی های دینامیک بنیادی مشتق از روانکاوی است، عبارت است از کاربرد روش های بینش مدار و ملغمه ای از روش های آشکارسازی و حمایتی را در بر می گیرد. در حال حاضر راهبردهای روان درمانی تحلیلی، طیفی شامل فنون بیانی( بینش مدار، آشکارساز، برانگیزاننده یا تفسیری) و فنون حمایتی ( رابطه مدار، تلقینی، مبتنی بر سرکوب یا واپس زنی) را شامل می‌شود. هرچند این دو نوع روش درمانی گاهی متضاد هم تلقی می شوند. مدت روان درمانی تحلیلی عموماً کوتاه تر و متغیر تر از روانکاوی است. درمان کوتاه مدت عمدتا در مورد مشکلات انتخابی یا تعارض به شدت متمرکز به کار می رود. در حالی که درمان طولانی مدت تر را می توان در اختلالات مزمن تر یا دوره‌های متناوبی به کار برد که مستلزم توجه مستمر برای مقابله با تعارض نافذ یا وخامت های راجعه هستند.
روان درمانی بیانی
- روان درمانی تحلیلی نوع بیانی (expressive) از لحاظ تشخیصی مناسب طیفی از آسیب های روانی همراه با ضعف خفیف تا متوسط ایگو است، از جمله تعارض‌های روان نژندانه (نوروتیک)، مجموعه‌های علایم، اختلالات واکنشی و کل حوزه اختلالات منشی غیر روان پریشانه شامل آن دسته از اختلالات خود(self) که از لحاظ طیف شدت بیماری گذراتر بوده و عمق کمتری دارند، نظیر اختلالات رفتار خودشیفته و اختلالات شخصیت خودشیفته و مرزی. هر چند برای پرداختن به خصوصیات شخصیتی آشفته، مکانیسم های دفاعی ابتدایی، تمایل به پسرفت و دلبستگی های غیرمنطقی به روانکاو در این بیماران باید تغییرات خاصی در روش درمانی اعمال کرد.
افرادی که مناسب رویکرد روان درمانی تحلیلی بیانی هستند، ایگوی نسبتا منسجمی دارند و توانایی حفظ پیوند مبتنی بر وابستگی و اعتماد و گسستن آن را دارند. بیماران باید توانایی نسبی برای درون نگری و کنترل تکانه را داشته باشند و بایستی قادر به تمیز شناختی بین واقعیت و خیال باشند.
هدف:
اهداف کلی روان درمانی بیانی، افزایش خودآگاهی بیمار و بهبود روابط ابژه ای از طریق کاوش رویدادها و ادراکات بین فردی فعلی است. هدف دستیابی به درک محدودتر و در نتیجه انتخابی تر و متمرکزتر در مورد مشکلات شخص است. در این روش به جای آشکارسازی انگیزه های عمیق پنهان گذشته و دنبال کردن ردپای منشأ آنها در دوره کودکی، کوشش عمده پرداختن به مشتقات خودآگاه یا ناخودآگاه تعارضات در هنگام تظاهر آنها در تعاملات زمان حال است. به جای کندوکاو در سطح تکوینی(ژنتیکی) بیشتر بر تبیین الگوهای پویایی اخیر و رفتارهای غیر انطباقی فرد در زمان حال تأکید می‌شود.
فنون و فرایند
روال عمده کار شامل برقراری اتحاد درمانی و شناسایی زودرس و تفسیر انتقال های منفی است. در اینجا نیز بیشتر بر روشن کردن دفاع ها و الگوهای پویایی های فعلی تاکید می شود.
روان درمانی حمایتی
- در روان درمانی حمایتی ایجاد رابطه ای درمانی به عنوان پل یا پشتیبان موقتی برای بیماری است که دچار ضعف و نارسایی است. این نوع درمان عملاً ریشه در هر نوع شیوه ی درمانی دارد که اثرات تسکین دهنده حمایت هیجانی و جو باثبات و دلسوزانه را در درمان بیماران به رسمیت می‌شناسد.
-روان درمانی حمایتی شیوه ی اصلی مورد استفاده در طب عمومی و توانبخشی است و اغلب برای تقویت اقدامات خارج از روان درمانی.
-در دیدگاه کلی روان درمانی حمایتی از لحاظ سبب شناختی بیشتر بر وقایع بیرونی تاکید می شود تا رویداد های درون روانی و به خصوص به تاثیرات محیط استرس و روابط فردی بر روی خود به شدت آسیب دیده توجه می شود.
هدف:
در درمان حمایتی به بیمار کمک می شود، سازگاری بهتری با مشکلات پیدا کند و با آسیب های روانی اش راحت تر زندگی کند. هدف نهایی به حداکثر رساندن ظرفیت انطباقی یا تلفیقی بیمار است، به طوری که توسط تقویت نقاط قوت و تحکیم دفاع ها توانایی بیمار برای مدارا افزایش یافته و آسیب پذیری اش کاهش یابد.
🔺️فنون و فرایند
روان درمانی حمایتی چند شیوه دارد
این شیوه ها عبارت است از رهبری صمیمانه، دوستانه و قدرتمندانه؛ ارضای نسبی نیازهای فرد به وابستگی؛ حمایت از اینکه فرد به نهایت استقلال مشروع خود دست یابد و راهنمایی و توصیه در زمینه نحوه کنار آمدن با مسائل فعلی. در این درمان از فنونی استفاده می شود که به بیمار کمک کنند، احساس امنیت و مقبولیت کند، احساس کند کسی هست که او را حمایت و تشویق کند، خطری در کار نیست و نباید مضطرب باشد.
آدرس تلگرام روانشناسی مُدرن:
https://t.me/RVN_Modern
