39.بگویید ((من))!
ما اکثرا عادت کرده ایم,دیگران را مقصر نابسامانی زندگی با خود بدانیم و خودمان را عامل موفقیت! اگر فرزند ما در مدرسه قبول شود,می گوییم: ((قبول شد)),ولی اگر تجدید آورد, می گوییم: ((تجدیدش کردند)) در زندگی هم همین طور است.اگر پیشرفتی در زندگی شما بوده است,حتما بخاطر هر دو شماست. هم زن و هم مرد در این موفقیت شریک هستند و اگر شکست هم هست,مربوط به هر دو طرف می شود.بارها مشاهده می شود که فرزندی موفق می شود,مادرش می گوید: ((شیر ما را خورده است!)) و اگر شکست نخورد,می گوید: ((مثل پدرش کم استعداد است!)) چرا؟ فرزند شما,حاصل تربیت دو طرف است.هیچ وقت نگویید,مادر یا پدر او را تربیت کرده است.اگر می گویید مادرش او را این گونه تربیت کرده,پس معلوم می شود که شما از زیر بار مسئولیت شانه خالی کرده اید و همه مسئولیت ها را به خانم واگذار نموده اید و حالا با خیال راحت می گویید: ((مادرش مقصر است.)) باید عنان زندگی و تربیت را در دست بگیرید و هر دو با هم باشید,زیرا فرزند,حاصل زندگی مشترک زن و مرد است.همواره بگویید: ((من چه کرده ام؟ من چه نوع تربیتی داشته ام؟ من کجا کوتاهی کردم؟ نقش من در زندگی چیست؟ من چه وظیفه ایی دارم؟این وظیفه ی من است که ایجاب می کند..))این باعث می شود انسان به خودش بیاید و در رفع موانع موجود بکوشد.
