در قابی از شیشه و آهن

رفتم و بی تو انگاشتم
 مادرم تنها بود
 پدرم با بوته ای خس نارسی ، دست و پنجه نرم می کرد
 و تو در قابی از شیشه و آهن
و مادرم که تنها بود
 بی تو روزی خواهم رفت
 در ورای آنچه می پنداری
شاید بیابم دشتی را
 از آهن و شیشه ، تهی
 چه می پنداری ؟
 روزی جهان از آتش تهی بود
 تو چه ؟
 شاید بار دیگر خانه های گلی
 آب
 پونه
 همه نقاشی شوند
 نمی دانم برای بودن جایی می جویی ؟