هُشدار!

سینه ام را بِدَرید !
سینه ام را بِدَرید ...
... و دلِ پُرتپشم را بِبَرید
دلِ من، مالِ شما !
دلِ من، پُر شده از زمزمه ی گنجشکان
دلِ من، پُر شده از بویِ بهار
بویِ گُل
بویِ درختانِ زمین
بویِ مُرغانِ هوا ...
دلِ من، سبزتر از یک برگ است
که به هنگام ِ بهار
قطره های باران
روی آن می بارد.
دلِ من، نارونی ست
که برای فردا
سایه ای می کارد.
دلِ من، یک قرن است
که میانِ تاریخ
لحظه ای می جوید ...
... شاید آن لحظه
میانِ مردم
آدمی یافت شود
که بگوید :
هشدار!
هشدار!
مکنید این کردار
این گفتار
این پندار
دلِ من صد سال است
که برای یک شب
شبی از جنسِ صداقت
شبی از جنسِ محبّت
شبی از مِهر و صفا
می گِریَد ...
می گِریَد ...
...............................................
دلِ من
تلخ تر از خاطره ی یک جنگ است
که زمین را کوبید
و هزاران گُل را
در هوا پَرپَر کرد.
دلِ من
آه ِ جوانی ست که روی جدول
به تَرَک های خیابان خیره ست !
و بدونِ فردا
می فشارد نخ ِ سیگاری را
میانِ دو لبش ...
دلِ من
خنده ی دخترک ِ معصومی ست
که بدونِ فردا
فقط از لذّتِ امروز خوش است
و برایِ فردا
می فروشد خود را !
دلِ من
سوخته است
دلِ من
سوخته از فاجعه ی یک ننگ است :
ننگ ِ تحقیرِ صداقت
ننگ ِ تحمیقِ شعور
ننگ ِ تضعیف ِ محبّت
ننگ ِ تحمیل ِ دروغ
............................................
دلِ من، آینه است
دلِ من، دلهره است
دلِ من
دلهره و بیم و گریز از فرداست.
دلِ من را بِبَرید
و به فردا بدهید.
دلِ من را بِبَرید
و به فردا بدهید
شاید آن روز
کسی یافت شود
که بگوید :
هشدار!
هشدار!
هشدار!